گفتی که منم ماهِ نشابور سرا

ای ماهِ نشابور نشابور ترا

آنِ تو ترا و آنِ ما نیز ترا

با ما بنگویی که خصومت ز چرا

گفتی کی منم ماه نشابور سرا

ای ماه نشابور نشابور ترا

آن تو ترا و آن مانیز ترا

با ما بنگویی کی خصومت ز چرا

ای شاخ امید وصل عاشق ببرآ

ای ماه زبرج بیوفایی بدرآ

ای صبح وصال دوست یک روز برآ

ای تیره شب فراق یک ره بسرآ

ای ذات تو مطلقا همه چون و چرا

از هستی خویش یک نظر بخش مرا

آنجا که تویی کس دگر چون باشد

من خود به در آیم از دگرها تو در آ

تا چشم بود به جام جمشید ترا

کی آب دهد چشمه خورشید را

تا بر سر سدره پا به همت ننهی

کی دست رسد به شاخ امید ترا

ای شمع دو عارضت چراغ دو سرا

یک بار چو شمع از در این خشته درآ

خطت به دو عارض چو سواد دو برات

بهتر ز سواد هر دو چشمست مرا

بهتر ز سواد هر دو چشمست مرا

ای میر عالمی ز عطای تو بهره مند

لطفت چرا کند به من خسته ماجرا

اسپی که از برای من انعام کرده یی

آن هم به کهکشان فلک می کند چرا

ای ذات شریفت بری از چون و چرا

رخشنده ز نور قدمت هر دو سرا

تا چند چو چشم ای گرامی شب و روز

عالم به تو بینیم و نبینیم ترا

ای ذات شریفت بری از چون و چرا

رخشنده ز نور قدمت هر دو سرا

عادت کن از جهان سه خصلت را

ای خواجه وقت مستی و هشیاری