زین پس دل من بمهر یکتا نشود

وین عشق کهن گشته مطرا نشود

آن آینه که عکس روی تو گرفت

روی من ازان آینه پیدا نشود

تا وسوسهٔ عشق مهیّا نشود

بی صدق و صفا عیش مهنّا نشود

دنیا ندهی زدست و دین می طلبی

این هر دو به یک جای مهیّا نشود

تا پای کسی سلسله آرا نشود

او را سر قدر آسمان سا نشود

باز ار نشود صید و نیفتد در قید

او را به سر دست شهان جا نشود

هرگز چشمم به روی او وانشود

کز موج نگاه دیده دریا نشود

همچون مژه زیاده در دیده خلد

گر نیم نگه صرف تماشا نشود

گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود

گفتا چه فضولی ست، شود یا نشود

بیهوده چه نالی از گرانباری دل؟

گر غم غم ماست، بار دلها نشود

تا پای تو سر، سر تو تا پا نشود

از رشتهٔ کار تو گره وانشود

نفست گوید فنا شدم حق گشتم

باور نکنی که خر مسیحا نشود

تا چون من و شانه باد شیدا نشود

در زلف تو عقده دلم وا نشود

کی سعی و عمل پیشه که بی زحمت و رنج

از بهر کسی گنج مهیا نشود

گر عامل جور حاکم ما نشود

در عدلیه ظلم حکمفرما نشود

حکمی که بود بر له یکمشت ضعیف

تا دست قوی قویست اجرا نشود