مولوی » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۳۶
ای دوست ترا رسد اگر ناز کنیناساز شوی باز دمی ساز کنی
زان میترسم در جفا باز کنیمکر اندیشی بهانه آغاز کنی

ای دوست ترا رسد اگر ناز کنیناساز شوی باز دمی ساز کنی
زان میترسم در جفا باز کنیمکر اندیشی بهانه آغاز کنی