گنجور » شعرهای با وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی) و حروف روی اختهام

مولوی » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۸۸

تا آتش و آب عشق بشناخته‌امدر آتش دل چو آب بگداخته‌ام
مانند رباب دل بپرداخته‌امتا زخمهٔ زخم عشق خوش ساخته‌ام

زان دم که ترا به عشق بشناخته‌امبس نرد نهان که با تو من باخته‌ام
به خرام تو سرمست به خرگاه دلمکز بهر تو خرگاه بپرداخته‌ام

هم در ره معرفت بسی تاخته‌ام
هم در صف عالمان سر انداخته‌ام
چون پرده ز پیش خویش برداشته‌ام
بشناخته‌ام که هیچ نشناخته‌ام

این بستر خستگی که انداخته‌ام
بروی ز تب هجری تو بگداخته‌ام
ابروی تو لیک در نظر محرابیست
کز سجده آن به فرقتت ساخته‌ام

تا خانهٔ دل خلوت او ساخته ام
غیر از نظر خویش برانداخته ام
چون هرچه نظر می کنم او می بینم
بشناخته ام چنان که بشناخته ام

من در ره عشق جان و دل باخته ام
سر بر سر کوی دوست انداخته ام
خود را به خود و خدای خود را به خدا
بشناخته ام چنان که بشناخته ام

تا مرکب عشق درمیان تاخته ام
سر از سر دوش نفس انداخته ام
تا عارف خلوت دل و معروفم
بشناخته ام چنان که بشناخته ام

شهبازم و شاهباز بشناخته ام
در عالم عاشقی سر انداخته ام
گوئی چو شناختی بگویم با تو
بشناخته ام چنان که بشناخته ام

تا تیغ به عشق از نیام آخته ام
پا و سر و دست عقل انداخته ام
بی زحمت آب و گل من این معنی را
بشناخته ام چنان که بشناخته ام

در عالم عشق منزلی ساخته‌ام
سرمایه و سود جمله درباخته‌ام
من با تو بگویم که چه بشناخته‌ام
بشناخته ام چنان که بشناخته‌ام

برخیز و بیا که هجره پرداخته‌ام
وز بهر تو پردهٔ خوش انداخته‌ام
با من به شرابی و کبابی در ساز
کین هر دو ز دیده و ز دل ساخته‌ام

دیر است که با غم تو در ساخته ام
پنهان ز تو با تو عشق ها باخته ام
زان با تو نگفته ام که هرگز خود را
شایسته خدمت تو نشناخته ام