سوزیست مرا در دل اما نه چنان سوزی

سوزی که وجود من بر باد دهد روزی

از غایت حسن تو وز غیرت چشمِ خود

پیدات نمی‌یابم پنهانت نمی‌بینم

گرچه ز تو می‌گویم در گفت نمی‌آیی

ورچه به تو می‌بینم چون جانت نمی‌بینم

برتو گر جلوه کند شاهد ما ای واعظ

از خدا جز می و معشوق تمنا نکنی

این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی

وین دفترِ بی معنی غرق می ناب اولی

چون عمر تبه کردم چندانکه نگه کردم

در کنج خراباتی افتاده خراب اولی

یارب به که بتوان گفت این نکته که در عالم

رخساره به کس ننمود آن شاهد هر جایی

در کارِ گلاب و گل حکم ازلی این بود

کان شاهد بازاری وین پرده نشین باشد

جامی می و خونِ دل هر یک به کسی دادند

در دایرهٔ قسمت اوضاع چنین باشد

غمناک نباید بود از طعنِ حسود ای دل

[...]

عمریست که من در سر، سودایِ فلان دارم

یک شهر خبر دارند من از که نهان دارم

هان ای دل عبرت بین از دیده نگه کن هان

ایوان مداین را آیینهٔ عبرت دان

یک ره ز ره دجله منزل به مداین کن

وز دیده دوم دجله بر خاک مداین ران

از آتش حسرت بین بریان جگر دجله

[...]

چون قطره به آن گوهر یکتا نرسیدیم

از ابر فتادیم و به دریا نرسیدیم

ای درسر زلف تو صد فتنه به خواب اندر

درعشق تو خواب من نقشی است بر آب اندر

در شرع محبت زان فضل است تیمم را

کزدامن پاکان هست گردی به تراب اندر

حق بین نظری باید تا روی مرا بیند

چشمی که بودخودبین کی نورخدا بیند

از مشرق دیدارش آن را که بود دیده

انوار تجلی را پیوسته چو ما بیند

ای چشم نسیمی را از روی تو بینایی

[...]

ما را به صد افسانه در خواب چو می‌کردی

از بهرچه می‌کردی بیدار ز خواب اول