رشکم نبود گر همه بر تخت و نگین است

چیزی که بآن رشک توان برد همین است

افتادگیم ساخته منظور نظرها

دارد بزمین روی اگر چرخ برین است

ترکست که سازد غنی از خلق، و گر نه

شه نیز بابرام ستم کم ز گدا نیست

با نقش جهان نقد تو در حشر نگیرند

آری زر این شهر در آن شهر روا نیست!

چون بهله بصید دلم آن مست بر آرد

نی دل، که بتاراج جهان دست بر آرد

از دامن خود گرد جهان زود بر افشان

ز آن پیش که از دامن او گرد تو خیزد

من رهرو راهی، که بمنزل نرساند

من دانه خاکی که بحاصل نرساند

عشاق تو، تا شمع صفت جان نگدازند

در بزم صفا گردن دعوی نفرازند

ز اندیشه بد گوست، کرم های لئیمان

بی واهمه ابنای زمان رنگ نبازند

شمع است که گریان شده در بزم وصالش؟

یا شعله عرق میکند از شرم جمالش؟!

می گلگون فنا نشأة دیگر دارد

از بر افروختن رنگ خزان دانستم

در دیده غبارم ز چه ره یافته، دانی؟

نور نگاه میکندت خانه روشنی

جان سوخت، چو آمد سخن لعل تو بر لب

دل رفت، چو دیدیم رخ ماه تو درشب