در عشق روانیست نه دعوی نه گواهی

فرسوده دلی باید و آسوده نگاهی

دیدیم چو روی تو دگر هیچ ندیدیم

بستیم نظر از همه عالم به نگاهی

از دوزخ عشقم مگر آرند عقوبت

[...]

با بندهٔ صادق چه عتابی چه عطایی

با خواجهٔ مشفق چه ثوابی چه گناهی

تدبیر من اینست که تقدیر تو خواهم

با جنبش صرصر چه کند پیکر کاهی

غم نیست اگر بیکسم و هیچکسم نیست

[...]

بردیم بکوی تو پناه از ستم چرخ

دیدیم که از چرخ ستمکارتری هست

آن کس که ز خود وز دو جهان بیخبر افتاد

از وی خبری گیر که باوی خبری هست

در هر دو جهان جز در میخانه ندیدیم

جایی که در آنجا نفسی شاد توان بود

گر از پی خرسندی اغیار نباشد

خرسند از آن شوخ به بیداد توان بود

بینم ز قفس جانب گلزار چو مرغی

کز ساحت گلشن نگرد کنج قفس را

صد نکته جز آزردن ما داشت زلطفش

با غیر بگویید کزو شاد نگردد

گیرم که مرا غیر بکویت ندهد جا

باشد دل من جای تو با این چه توان کرد

دیدن نگذارند بر وی گل و باشد

روزی که خزان آید و بر خاک فشاند