خندید جهان از نظر و رحمت عامش

بس کن، که به ترجیع بگوییم تمامش

ما از در او دور و چنین بر در و بامش

باد سحری می‌گذرد، باد حرامش!

تا بر گل روی از کله‌اش دام نهادی

مرغان ز هوا روی نهادند به دامش

ای مرغ ز دام سر زلفش خبرت نیست

[...]

سیّد که بود نعمت‌اللّه به نامش

در آینه بنمود مراتب به تمامش