همدرد زلیخا شده یعقوب وگرنه

کی این همه مهر است به فرزند، پدر را

چشم از مژه گو در کمرش پنجه مینداز

هرگز نکند شانه کسی موی کمر را

تا اشک تو بر عارض پرنور فرو ریخت

از رشک گلت آب رخ حور فرو ریخت

از جوش دلم دیده پر از پاره خون است

در چشم ترم هر مژه فواره خون است

من گریه‌کنان بر سر آن کوی و ز هر سو

خلقی به سرم جمع به نظاره خون است

از چاک دلم خنده غم‌آلود برآید

آری، که ز ماتم‌کده خشنود برآید؟

من صبح و تو خورشید چو خواهی که نمانم

نزدیکتر آ، تا نفسم زود برآید

نقش قدم ناقه بود کوکب مسعود

[...]

جز دود محبت که بود نور چراغم

آموخته بوی دگر نیست دماغم

بی ساغر اندوه، دلم تازه نگردد

تا خون نشود، وا نشود غنچه باغم

جایی که تویی نیست کسی را گذر آنجا

از من که تواند که رساند خبر آنجا؟