آن روز که آتشِ محبت افروخت

عاشق روشِ سوز ز معشوق آموخت

از جانبِ دوست سر زد این سوز و گداز

تا درنگرفت شمع، پروانه نسوخت

هر کیسه که بر وفاش جان از دل دوخت

بدرید و به آتش جفا پاک بسوخت

در غصه آنم که کنون گویندش

بیش از همه رایگانم از هیچ فروخت

تا در دل من آتش عشقِ تو فروخت

از نیک و بد جهان مرا چشم بدوخت

سر جملهٔ کار خود بگویم با تو

درد تو مرا بکشت و عشق تو بسوخت

آن دل که بر اتش غمت صد ره سوخت

از پهلوی من همه غم و درد اندوخت

خون گشت و همی رود ز چشمم همه روز

این شب روی اندر سر زلفت آموخت

گر مه ز درت کلاف زرین اندوخت

ور چرخ قبای کحلی از جود تو دوخت

ور آتش تیغت دو جهان درهم سوخت

آئین بزرگیت بباید آموخت

عشق تو که در دل آتش تیز افروخت

دانم که به شمع سوختن او آموخت

بر روی تو شمع همچو من عاشق شد

ناگه نفسی سرد زد و دستت سوخت

گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت

در ملک چمن بخسروی رخ افروخت

زر را چو به پیکان دو سر جمع آورد

زان بر سر دست خود بمسمارش دوخت

خرم دل آنک بر صبوحی آموخت

بر آتش می خرمن اندوه بسوخت

تا چند خری عشوه گلزار بهشت

آنست که آدمش بیک حبه فروخت

از چشم تو هر که مِی‌پرستی آموخت

ملک دو جهان به جرعه‌ای مِی بفروخت

چون آتش عشق در دل تنگ افتاد

هر چیز که بود در میان جمله بسوخت

دی پیر مغان، آتش صحبت افروخت

ایمان مرا دید و دلش بر من سوخت

از خرقهٔ کفر، رقعه‌واری بگرفت

آورد و بر آستین ایمانم دوخت

تا شمع قلندری بهائی افروخت

از رشتهٔ زنار دو صد خرقه بسوخت

دی پیر مغان گرفت تعلیم از او

و امروز، دو صد مسئله مفتی آموخت

عشق تو که از آتش غیرت افروخت

هر مایه که داشتم بجز یاد تو سوخت

آسوده روم به گور و خسبم کاین دل

از هر غم تو هزار شادی افروخت

آن شوخ که عارض از می حسن افروخت

هر موی مرا ناله به رنگی آموخت

از سوختنم نیست خبردار آری

عالم سوزد برق و نداند که چه سوخت

آن روز که آتش محبّت افروخت

عاشق روش سوز ز معشوق آموخت

از جانب دوست سرزد این سوز و گداز

تا در نگرفت شمع، پروانه نسوخت

آن روز که آتش محبّت افروخت

عاشق روش سوز ز معشوق آموخت