ای بر سر حرف این و آن نازده خط

پندار دویی دلیل بعدست به خط

در جملهٔ کاینات بی سهو و غلط

یک عین فحسب دان و یک ذات فقط

در دایرهٔ وجود بی سهو و سقط

دلها زتو دور نیست چو نقطه زخط

بر مرکز عهد اول از خطّ ازل

جانها همه دایره است و عشق تو نقط

در دایرهٔ وجود بی سهو و سقط

دلها همه دور نیست چون نقطه زخط

در مرکز عهد اوّل از خطّ ازل

جانها همه دایره است و عشق تو نقط

ای مانده تو بر کنار جویای وسط

تا چند چو نقطه دور گردی از خط

در می طلبی به قعر دریا (می) شو

سرگشته مباش بر سر آب چو بط

ای بر سر حرف این و آن نازده خط

پندار دویی دلیل بعد است و سخط

در جمله کاینات بی سهو و غلط

یک عین فحسب دان و یک ذات فقط

ای رهرو نادان که روانی چون شط

گیرم نروی برون چو از مسطر خط

چون نیست ز دانش چه صواب و چه خطا

نبود چو ز بینش چه درست و چه غلط

پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط

با آنکه ز نقطه شد پدید آن همه خط

یک نقطهٔ توحید درین دایره هاست

گر مردمک دیده نیفتد به غلط

نقشی زخطا نبسته کلک تو زخط

در دایره ی وجود ذات تو نقط

جان بخشی و جان ستانی، اما نه غلط

آن گاه سخا کنی بر این، گاه سخط

یا‌رب من اگرچه رفت عمرم به غلط

پاداش غلط هم از چه قهر است و سخط

دانی تو و لیک هم گمانم به تو چیست

آن کن که گمان بنده بر توست فقط