بر چهرۀ خوبت آفرین کرده کسی

کس با تو شود ازین جهان دسترسی

گر میزنم از آتش عشقت نفسی

تا سوخته در جهان نمانند بسی

از کبر مدار هیچ در دل هوسی

کز کبر به جایی نرسیده‌ست کسی

چون زلف بتان شکستگی عادت کن

تا صید کنی هزار دل در نفسی

ای در سر هر کس از خیالت هوسی

بی یاد تو برنیاید از من نفسی

مفروش مرا به هیچ و آزاد مکن

من خواجه یکی دارم و تو بنده بسی

گشتم به هوس گرد بد و نیک بسی

حاصل نشد از عمر مرا جز هوسی

تامی ماند ز عمر یارب نفسی

دریاب که نیست جز تو فریاد رسی

جز خدمت روی تو ندارم هوسی

من بی تو نخواهم که برآرم نفسی

بی آنکه ز من بتو بدی گفت کسی

بر کشتن من چه تیز کردی هوسی؟

زین کار همی نیایدم باک بسی

صد کشته چو من به که تو غمگین نفسی

تا بنده شد از هوا قرین هوسی

جز ناله ز بنده بر نیاید نفسی

فریاد رسم نیست بغیر از تو کسی

فریاد ز دست چون تو فریاد رسی

دردا و دریغا که چنین در هوسی

کردیم تن عزیز خس بهر خسی

زهر غم روزگار خوردیم بسی

از دست دل خویش ، نه از دست کسی

من عاشق تو ، نه بر توام دسترسی

وآنگه شب و روز بوده در دست خسی

کار من و تو چو بنگرد ژرف کسی

صد عالم محنتست در هر نفسی

می کوشیدیم کز تو سازیم کسی

نتوانستیم و جهد کردیم بسی

سروی نتوان ساخت به حیلت ز خسی

تو در هوسی بدی و ما در هوسی

امید به زندگانیم نیست بسی

منصور سعید را بگویید کسی

هستت به خلاص عمر من دست رسی

کز جان رمقی مانده ست از تن نفسی

در هجر تو گر دلم گراید به خسی

در بر نگذارمش که سازم هوسی

ور دیده نگه کند به دیدار کسی

در سر نگذارمش که ماند نفسی

ای تهمت من کشیده از خلق بسی

نابوده مرا بوصل تو دسترسی

چون در سرم افتاد ز عشقت هوسی

تا سر ننهم ترا نمانم بکسی

ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی

بی‌نوبت تو مباد عالم نفسی

آوازهٔ نوبتت به هر کس برساد

لیکن مرساد از تو نوبت به کسی

دی درویشی به راز با همنفسی

می‌گفت کریم در جهان مانده کسی

از گوشهٔ چرخ هاتفی گفت خموش

بوطالب نعمه را بقا باد بسی

تا بر سر سودا و طریق هوسی

گر باد شوی بگرد ما در نرسی

جز خدمت روی تو ندارم هوسی

من بی تو نخواهم که بر آرم نفسی‌

از کبر مدار در دل خود هوسی

کز کبر به جائی نرسیده است کسی

چون زلف بتان شکستگی پیدا کن

تا صید کنی هزار دل هر نفسی

از کبر مدار هیچ در سر هوسی

کز کبر به جایی نرسیده است کسی

چون زلف بتان شکستگی عادت کن

تا دل ببری هزار، در هر نفسی

المنة للّه که نیم هر نفسی

مشغول، چو خلقِ بیخبر، در هوسی

گر خصم شود هر دو جهانم ندهم

با «دانمِ» خود «ندانمِ» هیچ کسی