کس از رخ چون ماه تو بر برنگرفت

تا صد دامن ز چرخ گوهر نگرفت

ناسوختن از تو طمع خامم بود

تا بنده نسوخت با تو اندر نگرفت

بی یاد تو نرگس، قدح زر نگرفت

بی نقش تو لاله، رنگ آذر نگرفت

آخر ننشست قدت از پای، چو سرو

تا خوش بتم از دست چو گل بر نگرفت

ساقی قدحی که شمعِ دل درنگرفت

تا ز آتش مِی زندگی از سر نگرفت

آه از مِی لعلت که بدین بادهٔ ناب

هر کس که لبی نهاد لب برنگرفت