زین نادره‌تر کرا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال‌

ای ترک چو گل بخند و چون سرو ببال

کز بهر گل و سرو تو دارم دل و مال

گر سال تو خردست بزرگی به جمال

مقصود ز عشق تو جمال است نه سال

ای بدر همال قدر خورشید جمال

کیوان دل مشتری رخ زهره مثال

قوس ابرو و عقرب خطی و تیر خصال

پروین دندان، سهیل تن، جوزا فال

ماییم که نیست غیر ما، اینْت کمال!

مشغول جمال خویشتن، اینْت جمال!

میپنداری ما به تو اندر نگریم

خود کی بینیم غیر خود، اینْت محال!

بگذر ز حس و خیال،‌ای طالب حال

تا هر دو جهان جلال بینی و جمال

زیرا که تو هرچه در جهان میبینی

جز وجه بقا همه سرابست و خیال

مائیم و میی و مطربی مشکین خال

بی هجر میسَّر شده ایام وصال

با سیمبری نشسته در باد شمال

زین آب حرام خون خود کرده حلال

آنجا که سراپردهٔ اِجلالِ جَلال

جان‌ها همه واله‌اند، زبانها همه لال

دنیا دلِ ما نبرد و عُقبیٰ نبرد

ما را همه مقصودْ وصال است وصال

اسرار طریقت نشود حل به سؤال

نه نیز به در باختن حشمت و مال

تا خون نکنی دو دیده در پنجه سال

هرگز ندهند راهت از قال به حال

در راه طلب دلیل باید نه دلال

در عالم عشق میل باید نه ملال

سر در سر یار کن [همی] در همه حال

صل من تهوی و لا تبال العذّال

گر قصد کنی به رفتن راه وصال

صدقی باید رفیق تو در همه حال

علم است و عمل زاد تو لیکن با صدق

بی صدق عمل خسار و علم است وبال

آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال

جانها همه واله و زبانها همه لال

دنیا دل ما نبرد و عقبی نبرد

ما را همه مقصود وصال است، وصال

ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال

وی مرغ کرم را ز سخایت پروبال

چشم رهی از جمال تو دور مباد

هر چند ز تو دور شود عین کمال

خاک سر کوی آن بت مشکین خال

می بوسیدم دوش باومید وصال

پنهان ز رقیب آمد و در گوشم گفت

می خور غم ما و خاک در لب می مال

چون نیست مرا به خدمتت راه وصال

سر بر خط دیوان تو دارم همه سال

گفتم به فلک در تو چه نقصان آید

گر زآن که رسانی‌ام زمانی به کمال؟

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال‌؟

من تشنه و پیش من روان آب زلال

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال‌؟

من تشنه و پیش من روان آب زلال

خاک سر کوی آن بت مشکین خال

می‌بوسیدم شبی به امید وصال

پنهان ز رقیب آمد و در گوشم گفت:

می‌خور غم ما و خاک بر لب میمال

آن می که گشود مرغ جان را پر و بال

دل را برهانید ز سیری و ملال

ساقی عشق است و عاشقان مالامال

از عشق پذیرفته و بر ماست حلال

آواز گرفته است خروشان مینال

زیرا شنواست یار و واقف از حال

آواز خراشان و گلوی خسته

نالان ز زوال خویش در پیش کمال

اسرار حقیقت نشود حل به سؤال

نی نیز به درباختن حشمت و مال

تا دیده و دل خون نشود پنجه سال

از قال کسی را نبود راه به حال