ناگاه همی زدم من ، ای شمع و چراغ

از شهر بباغ با دلی پر غم و داغ

باغ ار چه بود جای تماشا و فراغ

دوزخ بود ، ای نگار ، بی روی تو باغ

از یار وفا مجوی کاندر هر باغ

بی هیچ نصیبه عشق میبازد زاغ

تا با خودی از عشق منه بر دل داغ

پروانه شو آنگاه تو دانی و چراغ

نیکوتری از آب روان اندر باغ

زیباتری از جوانی و مال و فراغ

لیکن چه کنم که عشقت ای شمع و چراغ

جویان بودست درد ما را از داغ

نادیده من از عشق تو یک روز فراغ

بهره نبرد مرا ز وصلت جز داغ

کردی تن من ز تاب هجران چو کناغ

تا خو داری تو دوست کشتن چو چراغ

ای بیماری سرو ترا کرده کناغ

پس دست اجل نهاده بر جان تو داغ

خورشید و چراغ من بدی و پس از این

ناییم بهم پیش چو خورشید و چراغ

از علم اگر دل تو را هست چراغ

هان تا ننهند علم تو را بر دل داغ

چون علم آمد دماغ لایق نبود

از خود تو خود انصاف بده علم و دماغ

ای بندهٔ سردی به زمستان چون زاغ

محروم ز بلبل و گلستان ز باغ

دریاب که این دم اگرت فوت شود

بسیار طلب کنی به صد چشم و چراغ

بلبل آمد به باغ و رستیم ز زاغ

آئیم به باغ با تو ای چشم و چراغ

چون سوسن و گل ز خویش بیرون آئیم

چون آب روان رویم از باغ به باغ

گر با دیگری مجلس میسازم و لاغ

ننهم به خدا ز مهر کس بر دل داغ

لیکن چو فرو شود کسی را خورشید

در پیش نهد بجای خورشید چراغ

بنشست به ناز سرو در دامن باغ

لاله ز کرشمه برداشت ایاغ

تا خرم و خوش بود شبستان چمن

در پای درخت لاله بر گرد چراغ

گر دوست نصیب ما نکردست فراغ

ما نیز چو شمع دل نهادیم به داغ

ایدل چو چراغ سر مکش زاتش غم

از سوز و گداز چاره اش نیست چراغ

عمریست که از بنفشه و سنبل باغ

دادست مرا دولت وصل تو فراغ

روشن شده از نظاره چشم تو چشم

تر گشته ببوی چین زلف تو دماغ

دور از رخ او نمی کنم رغبت باغ

دارم ز تماشای گل و لاله فراغ

ترسم که خلد بسینه ام از گل خار

آتش فکند بر جگرم لاله ز داغ

دردا که نرست اندر این باغ

یک لاله که نیست بر دلش داغ

گشتیم همه روی زمین را به چراغ

مثل فرح آباد ندادند سراغ

داغ از فرح آباد چنان است جنان

ز اشرف فرح آباد چنان باشد داغ

بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ

از شبنم خون تازه نماید گل داغ

چون گریه شود تمام، چشمم سوزد

روغن چو نماند، آتش افتد به چراغ

آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ

من سوخته ام به هجرت ای چشم و چراغ

داری دلی از فکر اسیران فارغ

دارم ز غم تو داغ دل بر سر داغ

از کثرت جیش خصم جستند سراغ

گفتیم به بخت شه نه ژاژ است و نه لاغ

بسیاری کوکب است در موکب صبح

انبوهی ظلمت است یا نور چراغ

چشمی که حقش کشید کحل مازاغ

گه دید ایاغ باده گه باده ایاغ

حقش در خلق و خلق در حق بنمود

خوش یافت ز تشبیه و زتعطیل فراغ

چشمی که حقش کشید کحل مازاغ

گه دید ایاغ باده گه باده ایاغ