هر لحظه مرا به کام دشمن تو کنی

جان در تن من خشک چو گردن تو کنی

در هجر تو والله که نبارم جز خون

من با تو کی آن کنم با من تو کنی

ای جان جهانیان برای تو فدی

شکر ایزد را که یافتی زود شفی

نامد به طبیب هیچ حاجت ورنی

تعجیل برین بود نزول عیسی

ای نرگس تر جهان معطر کردی

وین بزم چو چرخ را پر اختر کردی

در باغ خدایگان چو سر بر کردی

مجلس پر در کلاه پر زر کردی

شاها چو نشاط بزم خرم گیری

هر ماه که در جهان بود کم گیری

نشگفت که یک طرف ز عالم گیری

گر مرد توئی همه جهان هم گیری

بر چهره من به نام خود زر داری

بر دیده که تخت تست افسر داری

برسرو روان ز ماه چنبر داری

بادات ز ملک حسن برخورداری

شاها ملکی که دیر پاید داری

بختی که همه جهان گشاید داری

چشمی که به شب حلقه رباید داری

شکر ایزد را که هر چه باید داری

زلفی ز برای عقل سوزی داری

عمری ز برای کینه توزی داری

وانگاه امید نیکروزی داری

رو کز دل خود تمام روزی داری

دردا که من از زمانه خوردم تیری

در دام به بوی دانه خوردم تیری

یک تیر امید بر نشانه نزدم

افسوس که از نشانه خوردم تیری

از زخم خود و درد من ای رشک پری

هان تا نکنی خوشدلی از بی خبری

گر در سر ایام بود دادگری

هر زخم که بر من زده باز خوری

گفتم ببر من از تو ای مینائی

گفتا که مبر که با دلت برنائی

گفتا زیرا بارحون می کردم؟

با دل نه بس آمدم چه میفرمائی

گفتم که چوشب روی بکس ننمائی

ماننده فرقدین یار مائی

اکنون که بسان مه شدی هر جائی

دور از تو چو خورشید من و تنهائی

ای سایه ایزدی چو خورشید بزی

آسوده چنانکه داری امید بزی

ای دست گذار شرع تا حشر به پای

وی آب حیات ملک جاوید بزی

تا چند زجان مستمند اندیشی

تا کی ز جهان پر گزند اندیشی

آنچه از تو ستانند همی کالبد است

یک مزبله گو مباش چند اندیشی

خواهم که همه کار برایت کنمی

بر مردمک دو دیده جایت کنمی

ور هیچ مرا دست به جان در شودی

حقا که نثار خاک پایت کنمی

جانم ز تو از واقعه تو حالی

آمد به لب و تو لب همی جنبانی

با بنده چنان زئی که چشمت نزنند

خواهی که عنایتی کنی ولی نتوانی

گر تو به خلاف دولت سلطانی

در کنج عدم نهان شدن نتوانی

اینک بنگر که سورریش کرد خلاف

جان داد و نمی رهد ز سرگردانی

زان جان که نداشت هیچ سودم تو بهی

زان دل که فرو گذاشت زودم تو بهی

وان دیده که نقش روی تو نمود

دیدم همه را و آزمودم تو بهی

با دل گفتم که ای دل اسرار مگوی

وین حال بر آن یار دل آزار مگوی

دل گفت که این حدیث زنهار مگوی

او کم نکند از این تو بسیار مگوی

هر بوی که از مشک و قرنقل شنوی

از دولت آن زلف چو سنبل شنوی

چون نغمه بلبل از پی گل شنوی

گل گفته بود هر چه ز بلبل شنوی

شاها اگر از بخت نشانی است توئی

وز خلق نسیم بوستانی است توئی

شمسی که بهمت آسمانی است توئی

جانی که بدو زنده جهانی است توئی