سبحان الله بعهد تو آن گویم

کز طلعت تو نبود خالی کویم

زین پیش جهان به روی من می دیدی

و اکنون چه شدت که می نبینی رویم

دل بسته روزگار پر زرق شدن

یا شیفته بقاء چون برق شدن

چون مردم آشنا ور اندر گرداب

دستی زدن است و عاقبت غرق شدن

ای دل ز غمش ناله زاری می کن

با درد به حیله روزگاری می کن

ای جان به لب رسیده این روزی چند

هرگونه که هست دارو آری می کن

دارم ملکا چو ریگ و باران دشمن

بر من شده جمله دوستاران دشمن

در خانه تو بزینهار آمده ام

یک دوست توئی و صد هزاران دشمن

ای کرده بسی جفا به جای دل من

از عشق تو شد ز جای پای دل من

یک روز نجسته رضای دل من

این است و از این بتر سزای دل من

آن رفت که عشوه می خریدم ز تو من

پیراهن صبر می دریدم ز تو من

من با تو چنان بدم که ناخن باگوشت

لیکن چو دراز شد بریدم ز تو من

خورشید بنفش و ماه گلرنگش بین

بادام فراخ و پسته تنگش بین

اندر بر سیم آن دل چون سنگش بین

شیرینی صلح و تلخی جنگش بین

ای مردم چشم ملک بینا از تو

آموخته جود ابرو دریا از تو

ای نور خدای گشته پیدا از تو

بر خور تو ز دولت خود و ما از تو

بگشای تو مشرق ای به حجت خسرو

در مغرب فتح کن میندیش به جو

خود بهر تو چرخ کهنه و دولت نو

هر یک به دو دست می زند تیغ تو رو

در راه یگانگی نشان ما کو

وان صحبت دوستی میان ما کو

چون جمله دوستان به هم بنشستند

دل مشغله می کند که آن ما کو

رفتم ز درت دل به غمت کرده گرو

بردم ز درت عشق کهن با غم نو

هر چند ز دل نباشد ای جان جهان

چه کم شود از تو گر بگوئی که مرو

ای دولت و دین را به سزا شاهنشاه

ای بر عدلت دوام ملک تو گواه

امشب می خور که مشتری با همه جاه

بر چرخ به روی تو همی بیند ماه

ای در طلب لطف تو دریا تشنه

بر آب حیاتت گل رعنا تشنه

چون مردم چشم خویش تا کی باشیم

آب از سرِ ما گذشته و ما تشنه

ای نقش تو از دیده به دل جان بسته

روی از دل و دیده تو بخونم شسته

از دیده و دل در غم تو شادم از آنک

بر دیده نشسته و در دل رسته

ای شاه تو شیر می فکندی ره ره

اقبال همی کرد پیاپی زه زه

با خصمان شرط کن که روزی گه گه

از شیر پنج پنج ازیشان ده ده

ای عزم تو بر دولت و دین آکنده

وی زلزله بر جان ملوک افکنده

والله که ز تو خصم نماند زنده

صادق صبح است این زبان بنده

داد دلم ای خیال هر شب تو بده

کسی می ندهدم نشان از آن لب تو بده

ما را ز لبش نیست امیدی لیکن

وانجا که امید هست یارب تو بده

جانا تو به وصل خویش تعریفم ده

وز بار فراق خویش تخفیفم ده

گر خلعت آمدن نمی فرمائی

باری به جواب نامه تشریفم ده

ای نیست شده در غم تو هست همه

هشیار به تو بوده دل مست همه

غمهای جهان چو در دلم بنشینند

جای تو بود جای زبر دست همه

بر دست من ای شوخ می روشن نه

وین بار گران هجر بر دشمن نه

هشیار نیم تهمتش از من بردار

دیوانه زنجیر توام بر من نه