تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست

سرچشمة آب نصرت اندر سراوست

رخساره بخون دشمنانت شوید

این نیز نشان پاکی گوهر اوست

می ده که دل ریش مرا مرهم اوست

سودازدگان عشق را همدم اوست

پیش دل من خاک یکی جرعه بهست

از چرخ که کاسۀ سر عالم اوست

بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست

ناچار زهر غمی بیازارد دوست

گر زانکه غمی برویش آمد چه عجب؟

غم نیز چو من روی نکو دار دوست

برخاک درت بخت مرا بخوابگهست

در کوی تو جان بقیمت خاک رهست

در دور تو نام پارسایی گنهست

در عهد غم تو روی شادی سیهست

بشنو سخن باد که چون دلخواهست

بنشین که نه وقت آتش و خر گاهست

این باد بدین خوشی ندانم زکجاست

یا محمل گل رسید یا در راهست

از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست

وز نالۀ من همه جهان آوازه ست

وین غصّه که من می کشم از هجرانت

چون آرزوی من بتو بی اندازه ست

گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست

دیوانگی او همه شهر افسانه ست

در سلسلۀ زلف تو بستیم او را

خود سلسله دیوانه تر از دیوانه ست

گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست

گفتا که چو من بعالم اندر هم نیست

گفتم: نه همه چشم دو دارند ایشان

گفت آری، ولیکن نه همه چشم یکیست

دی گفت ندیدمت درین روزی بیست

خیرست، کم آمدن چرا؟ موجب چیست؟

پیش لب او همین زمان بتوان مرد

صد سال بلطف این سخن بتوان زیست

گرچه دل من چو شمع آتش خایست

این آتش من چو آب جار افزایست

ورچند مرا زبان تن فرسایست

چون شمع زبان من بتن برپایست

در خدمت تو گر تن من برپایست

آن هم نه بزور خویشتن برپایست

شمعی که میان انجمن برپایست

از ضعف تنش به پیرهن برپایست

بس که بشب مرا خروش و زاریست

در دیدۀ خفتگان ز من بیداریست

گر چشم ترا ز حال من نیست خبر

آن بی خبری او هم از بیماریست

تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست

یا چون رخ تو ستاره یی بر فلکیست

در بی آبیّ و شوخی و تیغ زدن

خورشید سپهر و چشم تو هر دو یکیست

شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست

پیروزۀ چرخ هر زمان از رنگیست

دی از سر تو بر آسمان یک گز بود

و امروز ز سر تا بتنت فرسنگیست

گر در دهن تو از فراخی سخنیست

آسوده ز گفت و گوی هر طعنه ز نیست

گر هست بچشم ما دهان تو بزرگ

ز آنست که آن دهان نه کوچک دهنیست

در آرزوی روی چو روزت شب نیست

کین سوخته تا صبح دم اندر تب نیست

تو غرّه بدان مشو که گویاست لبم

کم از همه تن جان بجز اندر لب نیست

یک ذره هوای من مسکینت نیست

با ما نفسی ساختن آئینت نیست

در حسن سخن نمی رود آنت هست

دعوی وفا می کنی و اینت نیست

با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست

با خط تو آن طرۀ پر خم بدنیست

در باب جمال زلفت اصلیست بزرگ

وان اندک موص عارضی هم بد نیست

آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست

بی روی دلفروز توام در خور نیست

جان گرچه عزیزست ولی جانب او

از جانب رخسار تو نازک تر نیست

بی روی تو غمگسار من جز غم نیست

یک لحظه دلم ز خویشتن خرّم نیست

گر نیست مرا دل طرب نیست عجب

کز بس غم دل مرا دل غم هم نیست