در خدمت کس گر نکنم پشت به خم

شاید که ز من روی بگردانی هم

چون من سر خود ندارم اندر عالم

پای دگری چه گیرم از بهر درم

من روی بدان زلف چو شست آوردم

در بندگی تو هر چه (که) هست آوردم

گر دست به جان رسد فدای تو کنم

زیرا که هم از تو جان بدست آوردم

آن شد که ترا به جان بها می کردم

وز بهر تو هر که بد رها می کردم

اکنون چو براندیشم از آن می گویم

یارب چه بد آن و من چها می کردم

آرامگه دل خم مویت دیدم

بینائی دیده خاک کویت دیدم

سبحان الله هیچ ندانم امروز

تا روی که دیده ام که رویت دیدم

در عشق تو چون خیره سران می خندم

وز رنگ چو گل جامه دران می خندم

می خندم که از تو می ببریدم

امروز در این گریه بر آن می خندم

مندیش که بی گل تو در گلزارم

بی تو ز بهشت و حور عین بیزارم

هر شب که چو آفتاب بدهی بارم

تا روز چو سایه روی در دیوارم

نی یاد کند یار ز رنج سفرم

نی نامه نویسد و نه پرسد خبرم

گر دارد ازین هزار باره بترم

هرگز گله دوست به دشمن نبرم

کی بو که قدم از این جهان برگیرم

چون عیسی راه آسمان بر گیرم

وین دست و دل از دامن غم باز کشم

وین بار تن از گردن جان بر گیرم

از علم زمین و آسمان می گیرم

وز عقل عنان این و آن می گیرم

گوئی چه کشی رنج که یک جان داری

این بین که به یک جان دو جهان می گیرم

ای عکس خیالت آفتاب چشمم

زین بیش مبر چو آب خواب چشمم

زین پیش ببردند چو آب چشمم؟

بر خاک نیفتد آخر آب چشمم

چون باز رهد ز غصه جان پاکم

مگری چو زنان که بهر تو غمناکم

من خنگ سوار کرده افلاکم

خاکش برسر که سر نهد بر خاکم

در دست یک ستمگر افتاد دلم

در پای غمش به سر در افتاد دلم

هر بار به دام مومنی افتادی

این بار به دام کافر افتاد دلم

نزدیک تو ای از همه کس کم که منم

کس نیست چنین خسته و در هم که منم

بر تو چه گره زنم در آن تو که توئی

وز من چه گشاید اندرین غم که منم

یارب ز تو آنچه من گدا می خواهم

افزون ز هزار پادشا می خواهم

هر کس ز در تو حاجتی می خواهد

من آمده ام از تو ترا می خواهم

از عمر که بگذشت بلا می بینم

وز چرخ که برکشد جفا می بینم

از هجر در این میان وفا می بینم

باری ز کسان بین که چها می بینم

تا عمر بود به دل هوای تو کنم

تاج سر خود ز خاک پای تو کنم

ای برده مرا بر آسمان همچو دعا

والله که زمین پر از ثنای تو کنم

رفتیم و گرانی ز وصالت بردیم

در دیده نمونه جمالت بردیم

تا مونس هر دو یادگاری باشد

دل را به تو دادیم و خیالت بردیم

تا چنگ بر آن سنبل پرتاب زدیم

وز چهره به نام تو زر ناب زدیم

زنهار خیال را به مهمان به فرست

کز آتش دل خانه چشم آب زدیم

سر کوفته در پای بلا می گردیم

دل رفته ز جان نیز جدا می گردیم

آفاق زعافیت همی موج زند

مادر طلب بلا چرا می گردیم

بدخواه تو گفت ای ملک هفت اقلیم

چون موی شدم کنون نترسم از بیم

آگاه نبوده بود آن دیو رجیم

کز تیر شهاب وش کنی موبدو نیم