از هر بن موی بی تو پیکان روید

خاشاک غمم بجای مژگان روید

گوئی که پی گیاه هستی من است

هر صاعقه کز زمین هجران روید

از خاک عدم مرا چو ریحان روید

مرگم چو گیاه از چمن جان روید

در سایه آن مهم سپارید بخاک

کز خاک من آفتاب رخشان روید

ای خاک در تو آب حیوان وجود

ای داغ تو بر سرین یکران وجود

ابر ار زکف تو قطره گیرد فکند

در بطن صدف درر ز باران وجود

از دوری خدمتت که جان افزاید

سهل است اگر دلم ز غم فرساید

لیکن ز قدمهای خیالت خجلم

کز روی کرم اینهمه ره می آید

این دنیی پیر را جوان خواهی کرد

آراسته چون منزل جان خواهی کرد

وین خانه غم که بی تو همچون سقر است

از مقدم خویش چون جنان خواهی کرد

ای ذات تو آرایش اقطار وجود

منسوج لعاب کلک تو تار وجود

در عهد تو حاشا که شود کعبه خراب

یعنی دلم از واقف اسرار وجود

ای آنکه فلک همی غلامت شاید

بر چرخ نهم تارک بختت ساید

گر خصم تو بالفرض چو خورشید شود

اقبال تو خورشید به گل انداید

ای جلوه تو زینت میدان وجود

از سرو تو آراسته بستان وجود

درکعبه عشق تو رسیدن نتوان

زان پیش که طی شود بیابان وجود

ای منت خدمت تو بر جان وجود

از فضل تو آراسته میدان وجود

چون روی تو نیست ثبت دیوان خرد

مجموعه اشعار در ایوان وجود

ای درد تو خوشتر از حیات جاوید

در عهد غمت کساد بازار نوید

در نیمه ره گلشن وصلت مانده ست

از بسکه خلیده خار در پای امید

از دست تو خون ز چشم احباب چکد

وز هر مژه در غمت می ناب چکد

در کوی تو بسکه خون دل ریخته اند

گر خاک بیفشرند خوناب چکد

از لعل لب تو باده تاب چکد

وز دست غم تو خون احباب چکد

جز در رخ صبر سوز مهر تو که دید

آتش که بیفشرند ازو آب چکد

بی عشق تو فضل ها و بالم باشد

با تو همه نقص ها کمالم باشد

یک پرتو اندیشه غم می خواهم

تا زینت خانه خیالم باشد

با تیغ تو جنبش از جهان بر خیزد

گردون بنشیند و زمان برخیزد

جز تیغ نماندکس دراین ملک دو روی

وقت است که او هم زمیان برخیزد

بیچاره دلم هزار جانبازی کرد

خون خورد و خموش ماند و دمسازی کرد

بسیار بکوشید و نهان کرد غمت

بوی جگر سوخته غمازی کرد

با خون جگر خاک دل آمیخته باد

جان من و خاک غم به هم بیخته باد

دل خون مرا بریخت کز تیغ غمت

بر خاک عدم خون دلم ریخته باد

بوی تو ره قافله هوش زند

وز شوق تو خون در دل جان جوش زند

هوش از سر دل رقص کنان برخیزد

چون نام تو حلقه بر در گوش زند

باتو شب تارم چو شهب می تابد

وز تار غمم پود طرب می تابد

چون بی تو شوم مردمک دیده من

از روز دلم رشته شب می تابد

بی تو همه عیش ها و بالم باشد

با تو همه دردها زلالم باشد

یک پرتو خورشید جمالت خواهم

تا زینت خانه خیالم باشد

بی عشق سرشکم آتش تیز نبود

بی درد رگم نشتر خونریز نبود

کوس طرب از دولت غم کوفت دلم

ورنه دل من خسروپرویز نبود