چون طایر باد از قفس آزادیم

دوران گرهی نزد که ما نگشادیم

تاری ز کمند کس نبردیم نشان

در دام کسی پری گرو ننهادیم

دل آرم و غم برو نما بستانم

راحت دهم و عوض بلا بستانم

هر داروی دردی که طبیبم آرد

بفروشم و درد در بها بستانم

گر دوری ازان طرف گلستان دارم

از هر چمنش هزاردستان دارم

زافسانه مستی گل و بلبل او

هر گوشه که محفلیست مستان دارم

در کوی هوس خاک نشینم ایام

هر روز سحر به خدمتم آید شام

صد قافله خواب پیش بختم به سجود

صد دریا ز هر نزد عیشم به سلام

گاهی به نوای بی نوایان گردم

گه بر اثر برهنه پایان گردم

گردم همه زاری و به دریوزه دوست

بر کلبه خاطر گدایان گردم

صد نعل درست واژگون آوردم

صد موسی و خضر رهنمون آوردم

هرجا سرچشمه ای نشان می دادند

بردم عطش و سبوی خون آوردم

هرچند که روز بی نوایی دارم

شب با سگ دوست آشنایی دارم

در بزم اگر جای ندارم غم نیست

در کوچه او ره به گدایی دارم

نی بهر جهان نه بهر طاعت زادم

در کار نیم تا به چه حکمت زادم؟

بالغ نشدم اگرچه صد بار فزون

از بطن موالید طبیعت زادم

روزی که گرفت کاتب صنع قلم

مشکل دهنش به هیچ گردید رقم

از خنده پدید شد دهانش آری

پیدا ز تجلی وجودست عدم

ترک همه کس ز بی تمیزی کردیم

با خویش نشسته عطربیزی کردیم

شکر ارچه به خواری از نظر افتادیم

جا در دل اخوان به عزیزی کردیم

پر می بینم که بینوا می آیم

بیگانه ز خویش و آشنا می آیم

ای کاش چو رفتنم ندانم به کجاست

می دانستم که از کجا می آیم؟

گر از مشهد اگر ز بلخ آمده‌ایم

از غره جاهلی به سلخ آمده‌ایم

همچون می کهنه سودمندیم به طبع

هرچند چو پند پیر تلخ آمده‌ایم

گه بر سر فرمان تو جان افشانم

گه بر رقمش گنج روان افشانم

بر سر نهم و چو بحر و کان جوش زنم

پس از ته دل گنج بر آن افشانم

فرمان تو بشنوم به پرواز آیم

وز فخر به سر نهم سرافراز آیم

تو کوهی و من صوت سخن امیدست

چون در تو رسم زود به جا بازآیم

فرمان تو آمد و ز جا برجستم

می خواندم و اسباب سفر می بستم

زان دم که گرفت این بشارت دستم

برخاستم و دگر ز پا ننشستم

بر خوان صلات تا به کی لقمه خام

در جام عطات چند این آب حرام

صبری که نمک برشته تر گردد دل

سعیی که به من سرشته تر گردد جام

کم جو که به قیمتست سرمایه من

بنشین که بته نیفتی از پایه من

آهسته که راه بوالعجب باریکست

دوشی نخوری در روش سایه من

از می لبش آتش تر آورد برون

از آب به خنده شکر آورد برون

خورشید ستاره بر مزارم بارید

تا از شبه یار گوهر آورد برون

عیسی نفسی غبارت از دم بفشان

روحی ز وجود گرد آدم بفشان

وجدی کن و زین طلسم خاکی بدرآی

شوری کن و قید جسم از هم بفشان

بنمای رخ و شکفته رویم گردان

بگشای لب و فرشته خویم گردان

زان خط که چراگاه غزال نظرست

بردار نقاب و مشگ بویم گردان