«گر تاج » بود عزم و یا هست «پچیو»

«ور سنگ » بود عجب و وقار است «رزیو»

«سیفود» تواضع و شهامت «سیفور»

«برکان » جهل است و کودنی هست «غلیو»

«تو سنگ » قناعت و ذکا باشد «نیراس »

هزالی و مایه سبکی دان «گیراس »

«فرساد» عدالت و سخا شد «رزواس »

میدان تو سخن چینی و غیبت «پرتاس »

«هدمان » ایثار و نطق باشد «کردیز»

تنبار تقی ز تهمت و حلم «غریز»

«فیمان » تکمیل حسن و قول و عمل است

انفاق تحیرات بود «انور» نیز

عباسی ما رواج شاهی دارد

در کشور حسن کج کلاهی دارد

این در خزانه حصاری را بین

در حوض بلور خرد ماهی دارد

استاد محمد آنکه دلاک بود

همچون دم تیغ خویش ناپاک بود

مقراض اجل تسمه عمرش ببرد

وزنشتر من زخم دلش چاک بود

باید نگریست تیغ همچون نیشش

[...]

از تیشه هجو جان او بتراشم

وز رنده فحش جلد او بخراشم

چون سر بتهی زن سریاری گیرد

اسب تو عنان ز هر سواری گیرد

تیغ تو بدست خصم خصم تو شود

آن کیست کزین سه اعتباری گیرد

استاد رضا چو برد بر بازی دست

طوفان بلا تخته عمرش بشکست

در ششد رغم بطاس ار مهره فتاد

واندر در خانه اش دو با یک به نشست

احزاب فتاده اند در خط جنون

هر لحظه برنگی شده چون بوقلمون

با اینکه ندانند برون راز درون

کل حزب بمالدیهم فرحون

دانا که بود بنزد مردم هشیار

آنکه به بیهوده هیچ می نکند کار

دانا آن شد که پخته سازد و نیکو

خامی گفتار خویش و زشتی کردار

یک قطره ز آب گرم و یک ذره وفا

در چشم و دلت خدای داناست که نیست

همچو ملخی که شاخساری بخورد

وانگاه ورا به شاخ ساری بخورد

آن روز که مه شدی نمی دانستی

کانگشت نمای عالمی خواهی شد

قربان سرت شوم بیا حالم بین

در دست فراق خویش با مالم بین