آن دل که هوس داشت اسیر همه کس

دادیم به دست دستگیر همه کس

اول همه او شدیم و از رشک آخر

خود را بردیم از ضمیر همه کس

شهانه دلم ساخت مفتون زلفش

نگذاشت دلی نکرده مجنون زلفش

از کثرت دل ها بتوان گفت که نیست

امروز سواد اعظمی چون زلفش

آن خواجه که کم باد ز عالم نامش

تریاکی بس اگر دهم دشنامش

چون قبه خشخاش گرش تیغ زنم

تریاک برون تراود از اندامش

رفتن نتوان به کوی آن کافر کیش

از بس که گلست ره به خون دل خویش

آری مثل ست این که هر شخصی را

هرچیز که در دل است می آید پیش

چندان که دلم پیش تو می سوزد بیش

جوز تو زیاده می شود بر دلاریش

آری چه عجب تو آتش و او هیمه

تا او نسوزد پیش تو افروزی بیش

هند وی سر زلف تو ای کافر کیش

گر میل ندارد که بدزد و دل خویش

از بهر چه بینمش بر اطراف رخت

چون دزد به ماهتاب پیچان بر خویش

دانم کنم آرزو حیرانی خویش

سامان کسان و نابسامانی خویش

من عادت زلف یار دارم خواهم

جمعیت دل ها و پریشانی خویش

ای برده هوا سوی سماکت به سمک

روخواهی کرد سوی پستی بی شک

البته بود مسکن خاک آخر خاک

گر فی المثلش باد رساند به فلک

چون دور کنم رقیب رازان ناپاک

از الفت دیگریم سازد غمناک

ماننده گل که گر نسیم سحرش

از خار جدا کند نشیند با خاک

وصل تو به سیم و زر نکرد حاصل

وز گریه و زاری نشود حل مشکل

را هم بستند رو به هر جا کردم

من ماندم و راهی که ز دل هست به دل

دل وصل تو خواهد ز من ای مهر گسل

من وصل تو جویم ز دل بی حاصل

القصه که مردم به تمنای وصال

دل دامن من گیرد و من دامن دل

در طره چون شبش دل شعله مثال

عاشق چون دید کرد نزدیک خیال

رفت از دنبال آتش اندر شب راه

هرگز عاقل نرفته ست از دنبال

هجوم نگذارد از کف ای مایه بخل

دامان ترا چنان که تو دامن بخل

از ننگ نمیکنی نهان بخل از خلق

از بخل بود ترا نهان گردن بخل

اشکم همه صرف شد در اندیشه ی دل

خونم همه سوخت در رگ و ریشه ی دل

القصه چنان شرم که نتوانم کرد

پیمانه ی دیده را پر از شیشه ی دل

دی توبه به امر دوستی بشکستم

وامروز بتوبه کردن از غم رستم

چون عضو شکسته ی که بد بسته شود

بشکستم توبه را و از نو بستم

دایم ز تو من کرانه ای میجستم

زیبارویی یگانه ای میجستم

از بخشش بی جای تو مجنون گشتم

رنجیدن را بهانه ای میجستم

گفتی که چرا بداخترت میگفتم

میگفتم وزین همه بترت میگفتم

رو پای زنت ببوس کز همت او

شاخی داری ورنه خرت میگفتم

از بس که زالفت خسان خون خوردم

تنهایی را چو یاد کردم مردم

تا سایه بنا شدم بهر جا رفتم

با خود بختی سیه تر از شب بردم

هر چند که سعی در رضایت کردم

حاصل نشد و فزود داغ و دردم

زین بس گیرم سنگ و زنم بر سینه

گیرم که دل تو را بدست آوردم

چون مهر سفر به هفت کشور کردم

رو زان تا شب ز خاک بستر کردم

شب ها تا روز خاک بر سر کردم

تا سجده آستان دلبر کردم