یک نکته معنی ز همه دنیی به

دنیی چه بود ز جنت الماوی به

شاهی مطلب منصب درویشی جوی

کز هر دو جهان بندگی مولی به

از باغ ارم گوشه درویشان به

درویش ز چشم این و آن پنهان به

در جیب کشیدیم سر و آسودیم

سر درکشی از سرکشی سلطان به

ترکم چو کمان ابروان کرد به زه

تیر مژه انداخت از آن بر که و مه

چون دید که موی خواهد آن ترک شکافت

هندو بچه زلف تو پوشید زره

ای طبع تو را جان لطیفان بنده

ساز تو مزاج طبع را سازنده

در خدمت تو همه چو چنگ استاده

وز غایت شرم سر به پیش افکنده

با شمع چو گرم شد سر پروانه

با شمع بسوخت خویشتن مردانه

شد در سر شمع و شمع را شب همه شب

از سوختن خویش بدو پروا نه

ای دل تو ز همنشین دگرسان گردی

با هر چه نشینی به صفت آن گردی

پیوسته چو گرد زلف خوبان گردی

این مایه ندانی که پریشان گردی

اینت نرسد که بر تنم رشک بری

زیرا که بر او رشک برد ماه و پری

ای روی تو برده آب گلبرگ طری

سبحان الله ز گل بسی خوبتری

ای همنفسان شدست وصلم سپری

وقت است که آغاز کنم نوحه‌گری

در پرده شب دمی نوا یافته بود

کارم ز لبت کرد سحر پرده‌دری

ای صبح که آهنگ به خونم داری

از باد دل مرا چه می‌آزاری

داری نفسی سردتر از یخ امشب

تو زاده خورشید نه‌ای پنداری

معشوق ز ذوق باده گلناری

در ساخته بود دوش با بیداری

ز اشکم بر او شیشه حدیثی می‌راند

می‌داد دران حدیث شمعش یاری

ای منزل دوست خوش هوایی داری

فریاد که بوی آشنایی داری

من خاک تو را چو سرمه در دیده کشم

زیرا که نشان کف پایی داری

هر گه که گذر کنم بر آب صافی

وز شوق نظر کنم در آب صافی

چندان گریم که آب صافی گردد

از خون دو چشم من شراب صافی

ای نی تو نه همچو من پریشان حالی

بی درد برین صفت چرا می‌نالی

گیرم که منم ز غصه‌ها مالامال

آخر نه تو داری اندرونی خالی

ای عاشق رخسار تو چون ما خیلی

خود نیست به عاشقان دلت را میلی

کس نیست ز عاشقان به زندان لبت

گر زان که لبت چنین کند واویلی

جان منی ای نگار و سلطان منی

سلطان منی ولی به فرمان منی

هم سرو و روان هم مه تابان منی

کوتاه کنم حدیث جانان منی

ای باد اگرش خوش دل و تنها بینی

و او را هوس این دل شیدا بینی

گویش تو بدان نشان که دی می‌گفتی

کاحوال تو چون است بیا تا بینی

یک رنج تحمل کنی از صد برهی

چون نیک شوی ز صحبت بد برهی

چون نفس تو با تو هیچکس را بد نیست

فارغ شوی از بدی گر از خود برهی

ای نی که به ناله غم همی‌فرسایی

وز نغمه خوش طرب همی‌افزایی

ببریده‌ای از شکر از آن می‌نالی

وین طرفه که بی شکر شکر می‌خایی

گه رهزن و گاه رهنمون می‌آیی

گاهی ز درون گه ز برون می‌آیی

هر لحظه به کسوه‌ای برون می-آیی

آگه نشود کسی که چون می‌آیی

حالی که به صد زبان بیان نتوان کرد

کلک دو زبان چگونه تقریر کند