بربود دل از من صنمی سیمین خد

زان روی که حسن اوست بیرون از حد

رویش چو گلست در چمن می دارش

در حفظ خود از بلای هم صحبت بد

دل بس نکند ز دوست تا سر دارد

با آنکه بتم شعبده در سر دارد

تا سرو چمن قامت و بالای تو دید

از رشک قد تو دست در سر دارد

سرو قد تو هزار دستان دارد

بر روی چو گل هزار دستان دارد

از شیوه گری در شکن هر زلفی

صد شیوه و صد هزار دستان دارد

زلفت چو بنفشه پیچ و تابی دارد

لعل تو چو آتشست و آبی دارد

گفتم که چو چشم تو نباشد مستی

گفتا که به هر گوشه خرابی دارد

لعل لبت ای دوست زلالی دارد

روی چو مهت حسن و جمالی دارد

مغرور به حسن خویش زنهار مشو

زان رو که همه چیز زوالی دارد

ابروی کجت شکل هلالی دارد

پیوسته قرار با ملالی دارد

درهم کشد او هلال با من ز جفا

بگریزم از او ولی خیالی دارد

دل با سر زلفین تو حالی دارد

وز خلق جهان جمله ملالی دارد

گفتا که مپیچ با دو زلفم که دلت

خواهد شب وصل من خیالی دارد

مرغ دل سرگشته هوایی دارد

امشب هوس هوای جایی دارد

گفتم که مرو بر سر کویش ای دل

چون شاه فراغت از گدایی دارد

رخ را ز من خسته نهان می دارد

صحبت همه شب با دگران می دارد

من ترک غم عشق تو نتوانم گفت

زان رو که تعلّقم به جان می دارد

در هجر خودم نعره زنان می دارد

خوناب ز دیده ام روان می دارد

جانا نه گناه این دل سنگین است

بخت بد من مرا بدین می دارد

ما را غم هجرت نگران می دارد

سرگشته مرا گرد جهان می دارد

آخر ز چه رو آن بت دلخواه مرا

پیوسته مرا گرد جهان می دارد

ما را غم عشق تو زبون می دارد

چشمت دل ما را به فسون می دارد

زلفت کجت ای نگار ما را به چه روی

دایم چو بنفشه سرنگون می دارد

رنگ رخ تو از رخ گل رنگ ببرد

لعلت سبق از باده گلرنگ ببرد

چون باد صبا رنگرزی کرد به باغ

گل چهره نمود و دل او رنگ ببرد

کس عهد وفا چنانکه پروانه خرد

با دوست به پایان نشنیدیم که برد

مقراض به دشمنی سرش بر می داشت

پروانه به دوستیش در پا می مرد

در باغ شدم سحر که از غایت درد

می گفت به خنده سرخ گل با گل زرد

بلبل ز فراق روی من نالانست

از درد بگو روی تو را زرد که کرد

ای روی من از فراق تو چون گل زرد

تا چند کشد دل ز غمت غصّه و درد

گفتم به گل زرد که ای بیچاره

دیدی که فراق با من و با تو چه کرد

گل می رود و وداع گل باید کرد

یا آنکه به ترک گل و مل باید کرد

اندیشه این دو رای تاریک ببین

از روی خرد فکر نقل باید کرد

گفتم که جهان مگر وفا خواهد کرد

دردیست مرا و او دوا خواهد کرد

در چرخ فلک نگر که در هفته و ماه

ای دیده چه ها کرد و چه ها خواهد کرد

گل رفت وداع گل ز جان باید کرد

از خلق جهان مرا نهان باید کرد

کنجی و کتابی و نگار و لب جام

درخور چو چنین است چنان باید کرد

ای سرو چمن چیده ز بالای تو درد

نسبت به قد و قامت تو سرو که کرد

دامن تو میالای به خون دل ما

تا از من خاکی ننشیند به تو گرد