می‌آمد و بر گلش پریشان سنبل

بر چهره عرق نشسته چون بر گل مل

بر عارض همچو گل روان کرده گلاب

وز نازکیش آب شده لاله و گل

با روی تو ننگرند عشاق به گل

گل پیش تو نشمرند عشاق به گل

روزی که وصالت نرسد ایشان را

آن روز به سر برند عشاق به گل

دیر است که با غم تو در ساخته‌ام

پنهان ز تو با تو عشق‌ها باخته‌ام

زان با تو نگفته‌ام که هرگز خود را

شایسته خدمت تو نشناخته‌ام

رنج تو چو رنج خویش پنداشته‌ام

این هفته طرب ز یاد بگذاشته‌ام

گفتی ز چه خاست درد چشم تو بگو

من رنج تو را به دیده برداشته‌ام

می‌آیم و از شرم چنان می‌افتم

کز زندگی خود به گمان می‌افتم

بی تو غم دل به صد زبان می‌گویم

چون روی تو بینم از زبان می‌افتم

گفتم چو تو را عاشق شیدا باشم

شاید که من دل شده تنها باشم

گفتا چو مرا میان جان جا کردی

آنجا که تو باشی نه من آنجا باشم

وصلت ندهم ز دست اگر جان بدهم

کی وصل تو را به ملک خاقان بدهم

جانا دلم آتشکده غم بادا

گر خاک درت به آب حیوان بدهم

بنشسته بدیم ما دو شهباز به هم

کردیم به کوه و دشت پرواز بهم

هر یک به رهی دگر برون افتادیم

تا خود به کجا رسیم ما باز به هم

هجران دیدیم و درد هجران دیدیم

دردی که نداشت هیچ درمان دیدیم

چون روز وصال قصه کوتاه کنیم

شب‌های دراز دردمندان دیدیم

منگر تو بدان که ما به تن مختصریم

هر چند که کوتهیم عالی نظریم

این‌ها همه صندوق پر از کرباسند

ما حقه سربسته لعل و گهریم

تا چند بود دل به ریا پروردن

در باده نهم سر پس از این تا گردن

تا تو برهی ز غیبت من کردن

من باز رهم ز باده پنهان خوردن

ای عادت تو به باده جان پروردن

می خور که ملامتت نخواهم کردن

می چون به لبت رسد ز شرم آب شود

پس باده تو را حلال باشد خوردن

تا کی رخ دل سوی گناه آوردن

وان میغ سیاه پیش ماه آوردن

تا چند ز آب سرخ در چشم خرد

از بی‌خردی آب سیاه آوردن

در منزل او وقت خبر پرسیدن

خون شد دلم از بانگ صدا بشنیدن

گفتم که کجا توان مر او را دیدن

گفتا که کجا توان مر او را دیدن

چون نیست مجال روی و مویت دیدن

راضی شده‌ام به خاک کویت دیدن

پر شد دو جهان ز حسن روی تو ولی

اندازۀ چشم نیست رویت دیدن

امشب که رسید دوست در منزل من

شد جان و دل از حضورش آب و گل من

آیینه دل یافت صفا از رویش

ای صبح مکن تیره صفای دل من

ای حلقه مشکین تو دام دل من

محنت‌کده عشق تو نام دل من

مشکن دل من که آخر ای دوست مدام

پر باده عشق توست جام دل من

از مه قدحی نهاده بر کف گردون

یاران گه خواب نیست خیزید کنون

ما نیز به کام خود قدح برگیریم

نتوان بودن ز دور گردون بیرون

یک جوهر روشن است جان من و تو

آگه نشود کس ز نهان من و تو

ای دوست میان من و تو فرقی نیست

حیفیم من و تو در میان من و تو

تلخ است مذاق زندگانی بی تو

باد است حدیث شادمانی بی تو

نتوان به زبان شرح فراقت دادن

حالی است مرا چنان که دانی بی تو