ای دل اگرت بوصل دلدار هواست

مرگ خود و زندگیت ازو باید خواست

پروانه بوصل دست درگردن شمع

آنگاه آورد کز سر خود برخاست

تا دل بهوا جویی مهرت برخاست

هر شب غم تو تا بسحر مونس ماست

عکس رخ تو در آب جوید همه شب

پیک نظرم که می دود از چپ رواست

در چاه ز نخدانت دل ما بنواست

وان خال سیاه تو بدین حال گواست

سیبیست ز نخدان تو وان خال سیاه

از غایت لطف دانه در وی پیداست

چون ساغر می راز نهانم پیداست

خون دل و مغز استخوانم پیداست

راز دل من روشن از آن شد چون شمع

سوز دلم از سر زبانم پیداست

اقطاع طرب در نظر ساغر ماست

سر سبزی عیش در سر ساغر ماست

بیمست که از فروغ می لعل شود

پیروزه که طرف کمر ساغر ماست

از هر چه بدو میل دل غافل ماست

جز حیرت و حسرت چه دگر حاصل ماست؟

سبحان الله همه خوشیهای جهان

گویی که ز بهر ناخوشی دل ماست

زلف سیهت که آشیان دل ماست

شوریده و آشفته بسان دل ماست

اورا پس از این ، گرچه زیان دل ماست

بر باد مده خان و مان دل ماست

ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست

زان سوی جهان جسم و جان بیشۀ ماست

پوشیده برهنه ایم و گریان خندان

زین روی چو شمع شب روی پیشۀ ماست

آتش که بطبع جان کداز آمده است

وز روی نهاد سرفراز آمده است

میخواست که بر دل منش دست بود

بنگر بکدام دست باز آمده است

امروز مرا ز چشم بارندگی است

تا شب زدلم رنج و پراکندگی است

نه فسق خوش و نه لذت بندگی است

پس مرگ چه باشد اگر این زندگی است؟

هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست

دل در هوسی هر نفسی نتوان بست

یکباره دلم شکسته شد رد ره عشق

و آن دل که شکست در کسی نتوان بست

رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست

خون در رگ کان ز جودیی منّت تست

در مدح تو همچو پسته ام چرب زبان

تا مغز در استخوانم از نعمت تست

زلف تو که در سیه گری چا کرتست

گویی که ز مشک افسری بر سر تست

سر بر زانو چرا نها دست چو من؟

آخر نه بناز روز و شب در بر تست؟

چشم تو که بیماری او ننهفتست

در خیره کشی طاق فلک را جفتست

معذور بود زلف تو گرآشفتست

زیرا که دو بیمار عزیزش خفتست

از روی تو زلف پاره یی بگرفتست

هر حلقه ازو کناره یی بگرفتست

وان خال سیاه بر رخت پنداری

در پیکر مه ستاره یی بگرفتست

ای آنکه زمانه کمترین بندۀ تست

خورشید غلام رای درخشنده تست

این زرّ پراگنده ز جودت همه جای

گرد امده ازجود پراگندۀ تست

خورشید غلام رای رخشندهٔ تست

هر کوست خداوند هنر بندهٔ تست

جویای کمالند بجان اهل هنر

و آنگاه بجان کمال جویندهٔ تست

خون خوارۀ مهربان غمزه تست

مرد افگن و مست و ناتوان غمزۀ تست

بیمار که جان دهد فراوان هستند

بیمار که جان ستاند آن غمزۀ تست

چون تیغ زند اجل سپرها هیچست

وین حشمت و جاه و مال وزرها هیچست

چندانکه بد و نیک جهان می بینم

نیکست که نیکست دگرها هیچست

اشکم که ز خون این دل ناشادست

از بی آبی ز چشم من افتادست

مگذار که بر خاک درت می غلتد

آخر نه چنانکه هست مردم زادست؟