کفر از سر زلفین تو در عین حق است

گل از رخ زیبای تو اول ورق است

از مشک جفا لاف مزن گر بینی

کز بوی عرقچین تو چین در عرق است

بیداد ز عقل و خرد و هوش و دل است

فریاد ز باد و آتش و آب و گل است

گر می خورد و عقل و دل و خوش برد

گر می بیند کو بتر از من بحل است

تشنیع که می زنند بر من چهار است

بار دل اهل دل هم از نااهل است

چون بوته ز کارگاه برون آرند

روشن بنماید محک زر سهل است

خودین چه کند چون نظرش کوتاه است

او حب و غریب و بر صراطش راه است

سر رشته مده ز دست تا گم نشوی

با حبل متین باش که ره بر چاه است

در هر دوری عاشق و معشوقی هست

گویم حکم برفتست ز مبدای الست

از لیلی و مجنون و ز شیرین فرهاد

این رمز بس، ار فهم کنی نکته ی هست

گوید به من که چونی و حالت چیست

از مرگ بتر که بی تو می باید زیست

در شهر کسی دیگر نمی دانم کیست

کو محنت من شنید بر من نگریست

بس خلق که بر آمده (و) رفته گریست

نا رفته در این گنبد درد آمده‌ کیست

مستغرق این جهان فانی نشوی

گر بشناسی کامدن و رفتن چیست

من مستم و مستی من از بی خبریست

ای بی خبران آنک خبر دارد کیست؟

فی الجمله میان مستی و هوشیاری

چیزیست که آن بگویم از دانی چیست

دیر آمد و زود برفت و ما را بگذاشت

آری سر ما مگر ازین بیش نذاشت

یار از بر ما رفت و کم انگاشت مرا

زین به نظری کند دلم می پنداشت

جل صبح خمیر خاک آدم که سرشت

زان قوم نیم که ترسم از دوزخ زشت

بیهوده چه غم خورم که معلومم نیست

تا بر سر من در ازل ایزد چه نوشت

زان طایفه نیستم که نازم به بهشت

بازش که برون کرد و که بردش به بهشت

گوساله سامری سخن گوی که کرد

موسی ز که خشم کرد و نعبان به که هشت

ای مطلع آفتاب رخشان، رایت

نه طیره ی طلعت جهان آرایت

چون دامنت آفتاب خواهد هر دم

کز روی تفاخر اوفتد در پایت

ایزد به تو زینت جهانبانی داد

گوش شنوایی و زباندانی داد

امروز بده داد و بترس از داور

زان روز براندیش که نتوانی داد

هر دم زدنی فلک دگرگون گردد

هر دون سخی ای و هر سخی دون گردد

زاندیشه آنک تا دگر چون گردد

دل در بر زیرکان همی خون گردد

هر لحظه دمم غمت فرو می‌بندد

در آمد و شد گره برو می‌بندد

دشوار اگر می رود و می آید

ز آنست که درد دل درو می بندد

هر کز تو برید، کی کجا پیوندد؟

بیگانه به آشنا کجا پیوندد؟

تن حاصل جانست و از تن برود

شک نیست که جان به جان ما بپیوندد

ما را غم تو زیر و زبر می دارد

هر روز ز هر روز بتر می دارد

صبرم که رسیدست به طاقت کارش

از دست غم تو پای بر می دارد

ای شمس سرت میل به پستی دارد

چشمت هوس خاک پرستی دارد

باران صبوحی به سرت آمده‌اند

برخیز، اگر هوایِ مستی دارد

جانست شراب ترک جان نتوان کرد

زو گر چه گرانست کران نتوان کرد

هر رنج که از شراب ظاهر گردد

الا به شراب دفع آن نتوان کرد

گر عزم شرایع و سن خواهم کرد

ور قصد چمانه و چمن خواهم کرد

در مملکت وجود چه بیش و چه کم

از طاعت و معصیت که من خواهم کرد