آن دل که ز جام عشق مسرور بود

در سینه اگر بماند مجبور بود

تا کی در قید جسم خاکی باشد

آخر تا چند زنده در گور بود

جویا هر کس که محرم راز بود

با خامشی و سکوت دمساز بود

پر حرف زدن علامت بی خردی است

آری ظرف تهی پر آواز بود

خوب است که زخم یار کاری نبود

جز لذت درد امیدواری نبود

شمشیر توام کرد به یک زخم شهید

با دولت تیز پایداری نبود

در تعزیهٔ حسین آن شاه شهید

تا روز قیامت خوشی از خلق رمید

هر صبح شود تازه فلک را این داغ

مردم به گمان آنکه خورشید دمید

در ماتم شاه شهدا گریه کنید

دریا دریا در این عزا گریه کنید

چون ابر بهار با تمام اعضا

بر تشنه لبان کربلا گریه کنید

از خلق چه اندیشه به ارباب هنر

وز خصمی این طایفه شانرا چه ضرر

هر چند که آستین بر آن افشانند

خاموش نمی شود چراغ گوهر

بدگوهری ار به نیکیت بسته کمر

بیگانه از آن نکوئیش دان گوهر

از دیدهٔ عینک مطلب بینایی

هر چند کند تقویت نور نظر

افسوس ز تخم آرزو کشتهٔ عمر

وز حاصل با خون دل آغشتهٔ عمر

صد حیف که در حسرتم اوقات گذشت

گلدستهٔ داغ بستم از رشتهٔ عنر

شوری اگرت هست ز مردی درسر

از حق نمک تا بتوانی مگذر

گر چشم تو بر دلبر یاری افتد

شمشیر برهنه باش در قطع نظر

آید بوی یدالله از خاک بشر

هر چند بود زجهل حالش ابتر

با آنکه برون آمده است از دریا

بیرون نتواند آمد از آب گهر

هر کس ز نخست شد به غفلت خوگر

منعش چو کنند بیش افتد به خطر

چندانکه زنندش سرپا راهروان

خواب ره خوابیده شود سنگین تر

خواهی دل روشن از چو مهر انور

صیقل کنش از موجهٔ خوناب جگر

بر صاف دل اسرار خفی پنهان نیست

خط از عینک جلی نماید بنظر

یکه شوی ار زخواب غفلت بیدار

هر سوی که بنگری بود جلوهٔ یار

در هر ذره سر الهی پنهان

چون معنی نازکست در خط غبار

با تلخی ساز تا شود شیرین تر

خونابهٔ دل خور که شوی رنگین تر

از پند چو رنجیدی اثر بخشد زود

آری هر می که تلخ تر زورین تر

سرسبز شده جهان ز فیض نوروز

یعنی که رسید روز عشرت اندوز

بنشسته امیر مؤمنان جان نبی

بگرفته قرار حق به مرکز امروز

ای روی تو آفتاب در چشم تمیز

وی زلف سیاه تو بود عنبر بیز

عمرت گویم ولی ازین می ترسم

کز نسبت او تو بی وفا گردی نیز

زان عارض لاله گون و آن خال بنفش

نه فکر کلاه دارم و نه غم کفش

با آن سر مژگان دل خونین مرا

باشد پیوسته صحبت مشت و درفش

زان پیش که پا فرق کنیم از سر خویش

بودیم مدام طالب دلبر خویش

چون غنچه به شوق گرد سرگشتن او

در بیضه رسانده ایم بال و پر خویش

شماعیک آن به بحر مکاری غرق

می ریزد شمع بسکه با حیله و زرق

یک چشم زدن بیش نباشد روشن

گویی که بود فتیله اش از رگ برق

هر جا مژه اش خلاند نوک گزلک

پاشیده نگاه نمکین کان نمک

ای وای به قصد دل خونین جویا

بستند کمر دو چشم او چون عینک