نزدیکان را بیش بود حیرانی

کایشان دانند سیاست سلطانی

ما را به سر چاه بری دست زنی

لاحول کنی و دست بر دل رانی

نزدیکان را بیش بود حیرانی

کایشان دانند سیاست سلطانی

ما را چه که وصف دستگاه تو کنیم

ماییم قرین حیرت و نادانی

ای آن‌که دوایِ دردمندان دانی

رازِ دلِ زارِ مستمندان دانی

حالِ دلِ خویش را چه گویم با تو؟

ناگفته، تو، خود، هزار چندان دانی

آنی تو که حالِ دلِ نالان دانی

احوالِ دلِ شکسته‌بالان دانی

گر خوانمت از سینهٔ سوزان شنوی

ور دم نزنم زبانِ لالان دانی

گفتی که به وقت مجلس افروختنی

آیا که چه نکتهاست بردوختنی

ای بی‌خبر از سوخته و سوختنی

عشق آمدنی بود نه آموختنی

ما را به سر چاه بری دست زنی

لاحول کنی و شست بر شست زنی

بر ما به ستم همیشه دستی داری

گویی عسسی و شامگه مست زنی

تا چند سخن تراشی و رنده زنی؟

تا کی به هدف تیرِ پراکنده زنی؟

گر یک ورق از علمِ خموشی خوانی

بسیار بدین گفت و شنو خنده‌زنی

ای واحِدِ بی‌مِثال، مَعْبودِ غَنْی

و ای رازِقِ پادشاه و درویش و غَنْی

یا قرضِ من از خزانهٔ غیب رسان

یا از کَرَمِ خودت، مرا ساز غَنْی

خواهی چو خلیل، کعبه، بنیاد کُنی

و آن را به نماز و طاعت، آباد کُنی

روزی، دو هزار بنده آزاد کُنی

بِه زان نَبُوَد که خاطری، شاد کُنی

گر زانکه هزار بنده آزاد کنی

به زان نبود که خاطری شاد کنی

گر بنده کنی ز لطف، آزادی را

بهتر که هزار بنده آزاد کنی

ای آن‌که سِپِهْر را پُر از اَبْر کُنی

وز لُطْف، نظر به‌سویِ هر گَبْر کُنی

کردند تمامِ خانه‌هایِ تو، خراب

ای خانه‌خراب، تا به کِی صَبْر کنی؟

ای خوانده تو را خدا وَلْی، اَدْرِکْنی

بر تو ز نبی، نَصِّ جَلْی، اَدْرِکْنی

دستم، تهی و لطفِ تو، بی‌پایان است

یا حضرتِ مرتضی علی، اَدْرِکْنی

یاقوت ز دیده ریختم تا چه کُنی

در پایِ غمِ تو بیختم تا چه کُنی

از هرکه به تو گُریختم، سود نکرد

از تو به تو درگریختم تا چه کُنی

دنیایِ دَنیِّ پُرهَوَس را چه کُنی؟

آلودهٔ هر ناکس و کس را چه کُنی؟

آن یار، طلب کُن که تو را باشد و بَس

معشوقهٔ صد هزار کس را چه کُنی؟

تا ترک علایق و عوایق نکنی

یک سجدهٔ شایستهٔ لایق نکنی

حقا که ز دام لات و عزی نرهی

تا ترک خود و جمله خلایق نکنی

یا رب در خلق تکیه‌گاهم نکنی

محتاج گدا و پادشاهم نکنی

موی سیهم سفید کردی به کرم

با موی سفید روسیاهم نکنی

گر در یمنی چو با منی پیش منی

گر پیش منی چو بی منی در یمنی

من با تو چنانم ای نگار یمنی

خود در غلطم که من توام یا تو منی

از سادگی و سلیمی و مسکینی

وز سرکشی و تکبّر و خودبینی

بر آتش اگر نشانیَم بنشینم

بر دیده اگر نشانمت ننشینی

باز آی که تا صدق نیازم بینی

بیداری شبهای درازم بینی

نی نی غلطم که خود فراق تو بتا

کی زنده گذاردم که بازم بینی!

ای دل اگر آن عارض دلجو بینی

ذرات جهان را همه نیکو بینی

در آینه کم نگر که خودبین نشوی

خود آینه شو تا همگی او بینی