زلف تو برفت از نظرم چه توان کرد

برد این دل زیر و زبرم چه توان کرد

گر من کمری ز زلف تو بربندم

زنّار بود آن کمرم چه توان کرد

دل دادم و ترکِ کفر ودینش کردم

گمراهی و مفلسی یقینش کردم

چون نامِ تو نقشِ دلِ من بود مدام

در حلقهٔ زلفِ تو نگینش کردم

زلف تو که بود آرزوئی همه را

جز دیدن او نبود روئی همه را

موئی ز سرِ یک شکنش برکندم

کآویخته بود دل به موئی همه را

دل در خم آن زلف چو زنجیر بماند

سر بر خط تو دو پای در قیر بماند

مشکِ سرِ زلفِ تو دلِ ما بربود

ما را، جگرِ سوخته، توفیر بماند

جانا! ز همه جهان نشستم برتر

سربازان را چو دیده هستم در خور

در باز کن و ببین که هستم بر در

وز دستِ سرِ زلفِ تو دستم بر سر

تا در سر زلفت خم و چین افکندی

بر ماه نقاب عنبرین افکندی

با تو سخنی ز زلف تو میگفتم

در خشم شدی و بر زمین افکندی

زلف تو که چون مشک به هر سوی افتاد

بی مهر از آن است که هندوی افتاد

زان گشت چنین شکسته کز غارت جان

از بس که شتاب کرد بر روی افتاد

دل گفت: «رهِ زلف تو چون کوتاهی است»

چون دید که نیست هر زمانش آهی است

در زلفِ تو میرفت و به زاری میگفت:

«یا رب چه دراز و بس پریشان راهی است!»

شب نیست که جان بی تو به لب مینرسد

روزی نه که در غصّه به شب مینرسد

زلفِ تو چنین دراز و من در عجبم

تا دست بدو از چه سبب مینرسد

در زلف اگرچه جایگاهی سازی

با این دلِ سرگشته نمیپردازی

با تو سخنِ زلف تو مینتوان گفت

زیرا که ورا از پسِ پشت اندازی

زان خط که به گردِ شکر آوردی تو

خوندلم و قفای خود خوردی تو

گفتم که مکن به دلبری زلفت کژ

دیدی که بتافتی و کژ کردی تو

بوئی که ز زلف مشکبوی تو رسد

دل در طلبش بر سر کوی تو رسد

آن زلف سیاهِ تو بلایی سیه است

ترسم که نیاید که به روی تو رسد

چون گشت دل من از سر زلف تو مست

هرگز بندادم ز سر زلف تو دست

گفتی سر زلف من کرا خواهد بود

دانی که سر زلف تو دارم پیوست

در عشق رخت چون رخ تو بیشم نیست

قربان تو گردم که جز این کیشم نیست

بردی دل من به زلف و بندش کردی

زانست که یک لحظه دل خویشم نیست

گر لعل لب تو آب حیوانم داد

ور چشم خوش تو قوت جانم داد

زلف تو به دست سخت میخواهم داشت

من این شیوه ز دست نتوانم داد

هرکاو رخ تو بدید حیران ماند

وز لعل لب تو لب به دندان ماند

وانکس که سرِ زلفِ پریشانِ تو دید

کافر باشد اگر مسلمان ماند

ای خاصیتِ لعل تو جان پروردن

تا کی ز سر زلف تو غارت کردن

چون من دو هزار عاشق بی سر و بن

هر دم سر زلفت فکند در گردن

دل در سر زلف چون توحسن افروزی

چون شمع دمی نمیزید بی سوزی

برکش سر زلفت که بلایی است سیاه

ترسم که به گرد تو درآید روزی

مشکین رسنت چو پردهٔ ماه شود

بس پرده نشین که زود گمراه شود

ور چاهِ زنخدانت ببیند بیژن

دانم که بدان رسن فراچاه شود

چون چشمِ تو تیرِ غمزه محکم انداخت

هر لحظه هزار صید بر هم انداخت

چون زلف تو سر بستگی آغاز نهاد

سرگشتگیی در همه عالم انداخت