آنکو بشکر خنده ی شیرین قندست

در زلف مسلسلش دلم پیوندست

خالش که فتاده است بر گوشه ی چشم

آهوش مگر نافه ی مشک افکندست

آنکو ز عقیقش آب شکّر رفتست

بر سرو سهی رخش چو گل بشکفتست

گر زانک بخفت هیچ عیبش مکنید

آن بخت بدمنست از آنرو خفتست

ای قبّه ی عرش گوشه ی ایوانت

دندان پلنگ بر کند سگبانت

عنقای سپهر صید گیر مگست

بازوی چنار بشکند فرمانت

در کوی تو هر شبم هیاهوی دلست

و آشوب غم عشق تو در کوی دلست

کی دست دهد مفرّح یاقوتی

از لعل لبت که نوشداروی دلست

آن پنبه که دست از وهمی باید شست

از بهر کهن لحافکی کوته و چست

دی بر زدمش که سخن سستش دیدم

چون تکیه توان کرد بر آن کنده سست

هرگز بمراد من شبی روز نگشت

بر من نفسی بی غم و حسرت نگذشت

این رنگ شفق خون دل ریش منست

در طاس افق ریخته از زرّین طشت

دوش آن پسر کوفه گر چون برخاست

می کرد اشارتم که استاد اینجاست

یعنی بگذر

گفتم ز غمت رنگ رخم چون زر شد

گفتا که بسیم کار ما گردد راست

[...]

بر طرف چمن گلی چو رویت نشکفت

جز چشم تو کس مست بمحراب نخفت

عمری تو و بی عمر نمی شاید زیست

جانی تو و ترک جان نمی باید گفت

بر دل فلکم ز مهر نیرنگ ز دست

در خرمن نامم آتش ننگ ز دست

بس شیشه ی عمر ما که هر صبحدمی

چون ساغر آفتاب بر سنگ ز دست

طوطی خط تو تنگ شکّر بگرفت

برگ سمنت بنفشه ی تر بگرفت

آن خال سیه مگر بلال حبشیست

کز خلد وطن بر لب کوثر بگرفت

دل بلبل وباغ عارضت گلزارست

جان نقطه و خطّ دلکشت پرگارست

قصری که نهانخانه ی درد و غم تست

صندوقی سینه ی منش دیوارست

رخشنده رخ تو آفتابی دگرست

شیرین شکر تنگ تو تنگ شکرست

گویند قمر جبهه بود منزل او

این طرفه که جبهه ی تو عین قمرست

ماهی که رخش فتنه ی دور قمرست

لعل لب او طوطی و تنگ شکرست

آن خال سیه بر لب لعلش گوئی

زنگی بچه ئی خازن دُرج گهرست

آن یار که سیمین بر و نسرین بدنست

رفتم بسراچه ئی که او را وطنست

در پیش نهاده بود یک رشته دُر

وان رشته ی دُر هنوز در چشم منست

آن حور پرچهره که ماواش دلست

پیوسته ز بیدلان تمنّاش دلست

گفتم که کجاست آنکه جان و دل ماست

جان نعره برآورد که او جاش دلست

در زلف تو هر چند شکست افتادست

صد صید به از منش بدست افتادست

زان زلف دراز دست کوته نکنم

چون رشته ی دولتم بدست افتادست

تا قدّم از ابروش چو ماه دو شبه ست

در چشم من آندو خال مشکین شبه ست

گفتم که شبی دراز دیدم زلفش

چشمش بکرشمه گفت آری دو شبست

با دل گفتم چو چشمم از خون دریاست

پیوسته بخون جگرم تشنه چراست

دل گفت چو خون چشمت اصلی گهرست

بر دیده بدارش که جگر گوشه ماست

باز آی که موسم جوانی بگذشت

ایام نشاط و کامرانی بگذشت

بگذشتی و جان دردمندم می گفت

غافل منشین که زندگانی بگذشت

چون چنگ سر زلف توام در چنگست

هر لحظه دلم را بلبت آهنگست

شد پسته ی تنگ تو دلمرا روزی

یا رب که دل خسته چه روزی تنگست