گازُر بچه‌ای به روی رَخشان خورشید

دو چشم من آب گیر دارد جاوید

زیرا که به آب است و به خورشید امید

مر گازر را تا بشود جامه سپید

درزی بچه در رنگ رزی آویزد

تا نام سپید کاریش برخیزد

آوخ چه بلا و رستخیز انگیزد

کان یار سپید کار رنگ آمیزد

ای نیم حلالزاده نیم خشوک

چون کعب کژی اسب تو حک هر لولوک

با تو بقمار بر نیایم بحدوک

بر تو بر من سر بسر توک بتوک

ای هجو مهی بار بداد برد خسوک

بر چو ماری و چو ماهی همه سوک

شست طلب ترا شکستم حم و لوک

جای تو در آب تیره باد و گل سوک

بو نصر طبیب اگر دهی خمرا زود

گردد ز تو مریم و مسیحا خشنود

بفرست شراب تلخ بل تلخی از آنک

تا سال دگر رنج نخواهمت نمود

هم خانه سرست و سوزنی خر بنده

هست از خر و خر بنده جهان پرخنده

امشب یکتا کردم و فردا من و خر

کاه و جو هجو و آخر آگنده

در هجو من ای قوامی فرزانه

گر ماز شدی تا بسر خمخانه

من سوزنیم گنگ و نر و دیوانه

بندم و تیر هر دو از یکنانه

محمود جمال دین که با دوشمن و دوست

بر وعده تو خلاف را ناید پوست

آن وعده گندم تو امروز ایدوست

احسان کن و چون وعده برون آی زپوست

ایشاه جهاندار، جهاندار نژاد

مرملک ترا ز خاک نصرت بنیاد

عالم چو ز آب دولتت شد آباد

شد دولت ملک ملک ناصر برباد

ای حضرت تو شده پر از آب از تو

جامع شده تا نبرد محراب از تو

چیزی که پدید شد درین باب از تو

پذرفته کناد ایزد وهاب از تو

ای همچو محمد و حسن با تمیز

فرزند حسن را چو پدر دار عزیز

تا او پسر خویش بنام تو کند

او را چو محمد و حسن دارد نیز

همت مکن ای نظامی پست بلند

بر طاق زراندود خود از خیره مخند

گل چنبر موسی مامیست ای کل رند

کز کردن تو رهاند و بر اسب افکند

ای واعجبی سدیدک فلسفه گوی

چون گربه صندل آمد از خانه بکوی

بر تیزگه تاز نهادم دم و روی

یعنی که بتیز فرق کن مو از موی

بر شاعر تاز زیر خسب حین روب

لت کوب خوهم کرد برآرم آشوب

خیزد بمیانجی از میان پایم چوب

کاین کوفته مرا بمن بخش و مکوب

چون ماده خران شلف موبدبگری

میرفت و پسر داشت خبر زان معنی

دست پدرش بریده و طاقت نه

تا باز کشیدی آن حلب را رز پی

ای از خر دجال بسی یافته بهر

یک گوش بر دست او و یک گوش بنهر

خر زهره و هم بحنه تا از تو بقهر

خرمهره جدا کنم چو خر زهره ز زهر

روحی بجز مرثیه گوی من شد

بگریست بر آنکه جان من از تن شد

...

... ن شد