چون پرده خون دامن رنگین من است

چون رشته کوه بار سنگین من است

آنکس که ز دست غم نمی گردد شاد

با بی سروپائی دل غمگین من است

آن سان که ستاره در سما افزون است

در روی زمین حادثه گوناگون است

القصه از این حوادث رنگارنگ

بر هر که نظر بیفکنی دل خون است

چون موجد آزادی ما قانون است

ما محو نمی شویم تا قانون است

محکوم زوال کی شود آن ملت

در مملکتی که حکم با قانون است

این غنچهٔ نوشکفته، خوش وا شده است

واین غورهٔ نارسیده حلوا شده است

آن را که برای نوکری آوردیم

دیری نگذشته زود آقا شده است

صندوقچه‌ای که جای آرا شده است

هم روح گداز و هم دل آرا شده است

دیو و دد و دام و وحش و طیر است در آن

این جعبه مگر جنگل مولا شده است

منصور که در عدلیه قادر شده است

دیر آمده زود از مصادر شده است

هشتاد و یک ابلاغ خلاف قانون

از جانب آن جسور صادر شده است

تا بخت من و تو خواب‌تر از همه است

چشم تو و من پرآب‌تر از همه است

هرچند ادارات خرابند ولیک

عدلیه ما خراب‌تر از همه است

در ملک جهان زوال مال همه است

هنگام خوشی منال مال همه است

پامال غنی بود تهی دست چرا

گر نعمت و جاه و مال، مال همه است

دنیا چو یکی خانه و جای همه است

وین خانه غم سراسرای همه است

این است که عیش و نوش این خانه تمام

از بهر یکی نیست برای همه است

تشکیل جهان ز روی بی انصافی است

چون دستخوش تجمل اشرافی است

یک دسته خودخواه اگر بگذارند

از بهر بشر ثروت دنیا کافی است

عالم همه عابدند و معبود یکی است

دنیا همه ساجدند و مسجود یکی است

با دیده انصاف چو نیکو نگری

روحانی و ما را همه مقصود یکی است

دنیا که مقر حکمفرمائی توست

سعی و عملش اصل خودآرائی تست

در پیش مدیر این تجارتخانه

سهم تو بقدر فهم و دانائی تست

تا پایه معرفت نهادیم ز دست

یک سر به ره جهل فتادیم ز دست

چون کودک خرد بهر جوز و خرما

در و گهر ابلهانه دادیم ز دست

این جعبه که آرا همه در دامن اوست

چون دور سپهر بی‌وفایی فن اوست

از بس که به این و آن دهد وعده وصل

خون دو هزار کشته در گردن اوست

آن جعبه که رأی خلق گنجینه اوست

بی‌مهری روزگار از کینه اوست

فرمان سعادت و شقاوت دارد

این راز نهفته ای که در سینه اوست

ای جعبه که سرنوشت ما در ید توست

مقصود عموم تابع مقصد توست

امروز که بی‌طرف شوی با بد و خوب

فرداست که خوب و بد ز خوب و بد توست

ای توده که جهل در سرشت من و توست

هشدار که گاه زرع و کشت من و توست

تا شب پی حق خویش از پا منشین

برخیز که روز سرنوشت من و توست

یا دوست دشمنند یا دشمن دوست

از دست رها مکن چو من دامن دوست

پرهیز نما ز دوستانی که ز جهل

گر خوار شوی چو خار در گلشن دوست

آن عهد که بسته شد میان من و دوست

بشکسته شد از فتنه اهریمن و دوست

دانستم از اول که در این کار آخر

انگشت نما شوم بر دشمن و دوست

چون مرکز ثقل ما به جز مجلس نیست

آنذکس که به مجلس نبود خاضع کیست

بر ملت اگر وکیل تحمیل شود

پس فایده حکومت ملی چیست