ای میر که دامن دلت غم نگرفت

زین شعر سمج دل خودت هم نگرفت

آزرده مشو چه شد از کشور وزن

شعر تو خروج کرد و عالم نگرفت

افسوس که از کنار من یاری رفت

بر چشم من از چشم بد آزاری رفت

تا رنج کناره کردنش می جستم

فرمود خرد گلی ز گلزاری رفت

دل رویش را رشک نگارستان گفت

چشمانش را فتنه ترکستان گفت

گفتم دهنش گفت ازین هیچ مپرس

کاین سر مگوست هیچ ازین نتوان گفت

آن میر که خویش را کلامی می گفت

درسی دو برای دوسه عامی می گفت

اعجاز ازو دیده ام از من بشنو

در حاشیه درس شرح جامی میگفت

دانی زچه شد و قف تعرض جانت

دندان نشکستند سخن دامانت

دانند که وقت شعر خواندن شکنند

از شعر کلوخ چین خود دندانت

هرچند پسر مرتبه عالی افتاد

بی بندگی پدر کجا یافت مراد

کم عمری ابر را همین است سبب

کز دریا ز او و برزخ وی افتاد

در عالم تنگ عرصه سفله نهاد

سر بر زانو بنفشه سان باید داد

گردون دونست روی او نتوان دید

گیتی تنگست راست نتوان ایستاد

بی روی تو جان محنت اندوز مباد

عالم بی آن شمع شب افروز مباد

روی تو به روز ماند از نیکویی

اما به روز من که آن روز مباد

تنها نه به خون این دل مفتون خسبد

آن گونه که نه از دست تو در خون خسبد

باشد مثلی که خون بخسبد یارب

در طره چون شبت دلم چون خسبد

از دیده ی من چو دل برون می افتد

عالم بر روی موج خون می افتد

دانی ز چه در عشق تو رسوا گشتیم

تنگست دلم شوق برون می افتد

آن شوخ که دل ز مهر و مه میدزدد

دل از بر شیخ و خانقه میدزدد

دزدیده دل خلق و به دزدیده نگاه

و اکنون از خویش هم نگه میدزدد

شوخی که کنون دوری من نپسندد

ترسم آخر کمر به دوری بندد

چو شعله آتشی که در هیمه فتد

چون سوخت مرا به دیگری پیوندد

گر زان که فلک اهل دلی نگذارد

وان را بگذارد که کسان آزارد

چندان عجبی نیست فلک غربالی است

غربال نخاله را نگه میدارد

هرچند دلم غم تو خون میبارد

او شوق وصال را فزون میبارد

من با یک دل بسر نیارم بردن

با این همه دل زلف تو چون میبارد

بیچاره دلم راه به کاری نبرد

راهی بسر کوه نگاری نبرد

از دل نبرد غبار غم سیل سرشک

من سیل ندیدم که غباری نبرد

روزم به غم و شبم به شب میگذرد

این عمر عزیز من عجب میگذرد

از بس که کنم خیال آن زلف دراز

بر من هر شب هزار شب میگذرد

افسوس که بخت بد کم اقبالی کرد

هر روز شبی و هر شبم سالی کرد

هم چرخ که هرچند دلم پرخون کرد

خون دل من خورد و دلم خالی کرد

در سینه ز جوش خون دل دردا مرد

زآن روز که زاده بود در خون تا مرد

القصه دل شکسته ما چو حباب

در دریا زاد و باز در دریا مرد

آن چشم که خون خلق در خواب خورد

کی سیر ز خون دل احباب خورد

خون خوردن چشم های خواب آلودش

آبی باشد که تشنه در خواب خورد

ای آن که غمت بدهر شور اندازد

روی تو بر آفتاب نور اندازد

میسوزم ازین غم که مگر روی تودید

خورشید که نور را به دور اندازد