نه همنفسی نه همدمی نه یاری

مشکل دردی طرفه غمی خوش‌کاری!

حاشا که دلم از تو جدا داند شد

یا با کس دیگر آشنا داندشد

از مهر تو بگسلد کرا دارد دوست

وز کوی تو بگذرد کجا خواهد شد؟

آیی بر من چو باز مانی ز همه

معشوقه روز بینواییت منم

هرگز نشودی بت بگزیده من

مهرت ز دل و خیالت از دیده من

گر از پس مرگ من بجویی یابی

مهر تو در استخوان پوسیده من

روزی دو سه گر بیتو شکیب آوردم

صد عذر لطیف دلفریب آوردم

جانا ز غمت سر بنشیب آوردم

دریاب که پای در رکاب آوردم

روزی که زمانه در نهیبت باشد

باید که در ان روز شکیبت باشد

بد نیز چو نیک در حسابت باشد

نه پای همیشه در رکابت باشد

باز آی کز آنچ بودی افزون باشی

ورتا بکنون نبودی اکنون باشی

آنی که بوقت جنگ جانی و جهان

بنگر که بوقت آشتی چون باشی

آمد شب و بازگشتم اندر غم دوست

هم با سر گریه‌ای چشمم را خوست

از خون دلم هرمژه کز پلک فروست

سیخی است که پاره‌جگر بر سر اوست

آسوده بدم با تو فلک نپسندید

خوش بود مرا با تو زمانه نگذاشت

آن دل که تو دیده‌ای فکارست هنوز

وز عشق تو با ناله زارست هنوز

وان آتش دل بر سر کارست هنوز

و آن آب دو دیده برقرارست هنوز

ای شمع بخیره چند بر خود خندی

تو سوز دل مرا کجا مانندی؟

فرق است میان سوزکز جان خیزد

تا آنچ بر یسمانش بر خود بندی

آتش در زن ز کبریا در کویش

تاره نبرد هیچ فضولی سویش

و آن روی چو ماه را بپوش از مویش

تا دیده هر خسی نبیند رویش

آن دم که نبود بود من بودم و تو

سرمایه عشق و سود من بودم و تو

امروزودی از دیری و زودی است و چون

نه دیر بد و نه زود من بودم و تو

گر در ره عاشقی قدم راست نهی

معشوقه در اول قدمت پیش آید

تا ظن نبری که ما ز آدم بودیم

کان دم که نبود آدم آن دم بودیم

بی‌زحمت عین و شین و قاف و گل و دل

معشوقه و ما عشق همدم بودیم

با شمع رخت دمی چو دمساز شوم

پروانه مستمند جانباز شوم

و ان روز که این قفص بباید پرداخت

چون شهبازی بدست شه‌باز شوم

چون سایه دویدم ز پسش روزی چند

وز صحبت او بسایه او خرسند

امروز چو آفتاب معلومم شد

کو سایه برین کار نخواهد افکند

این آن راه است که جز بکم نتوان زد

تا کم نشوی درو قدم نتوان زد

روزی صد ره ترا درین ره بکشند

کاندر طلب قصاص دم نتوان زد

تا کم نشوی و کمتر از کم نشوی

اندر صف عاشقان تو محرم نشوی

خرشید بر آمد ای نگارین دیرست

بر بنده اگر نتابد از ادبارست