نتوان سخن از دهان تنکت گفتن

زیراک نگنجد اندرو هیچ سخن

گر با دهنت پسته کند هم تنگی

بر در دهن و زبانش از بیخ بکن

با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین

کز تست دل خسته چنین زار و حزین

ناگاه بگوش او فرو گفت خرد

برخیز و مده صداع مستان چندین

رفتم بشما هنوز مایل دل من

با آنکه ز کس نگشت حل مشکل من

از خاک در شما چو بادم گذران

بر آتش و آب چشم و دل منزل من

گه آتش غم شعله زند در دل من

گه آب دو دیده تر کند منزل من

ایچرخ فلک که باد خاکت بر سر

از دور تو باد است همه حاصل من

شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان

خوشوقت کسی دان که بود همدم نان

مپسند که بر کنار خوان کرمت

خلقان همه نان خورند و چاکر غم نان

چون زلف بنفشه را صبا داد شکن

دم بی می لاله رنگ گلبوی مزن

خاصه بمضاحک اندر آمد بلبل

وز خنده بماند غنچه را باز دهن

هر چند بود کعبه اسلام کنون

در مرتبه از کنشت صد پایه فزون

زنهار بدین نیز بخواری منگر

کین هست هم از دائره کن فیکون

گر هست کسیکه حکم او هست روان

پس هر چه کند بنده تو از بنده مدان

فارغ شده اند از بدو از نیک جهان

ممکن نبود وقوع تغییر در آن

در دیده دریا وشم آنجان جهان

تا رسته دندان گهر کرد عیان

رفت از پی گوهر طلبیدن دل من

با قافله ئی بسوی بحرین روان

خواهم در زهد را ازین پس بستن

بر تو به شکستن و بمی پیوستن

ای دختر رز مادر عیسی شده ئی

بکری و بفرزند طرب آبستن

مائیم ز جور فلک آینه گون

با آه دلی که سنگ ازو گردد خون

روزی بهزار شب بغم میاریم

تا خود فلک از پرده چه آرد بیرون

جان باید و نان و نان نباید بیجان

آن باید و این وزین چه آید بی آن

یا رب چو بفضل خویش جانم دادی

نان نیز بده که جان نپاید بی نان

لعلت بشکر خنده همیبارد جان

عکس رخ تو بدیده بنگارد جان

جان ابن یمین بهر نثار قدمت

دارد صنما ورنه چرا دارد جان

چون عاقبت الامر بباید مردن

جز یکدمه را نگه نباید کردن

گر تو غم نا آمده و رفته خوری

ای بس غم بیهوده که باید خوردن

تا رفت ببرج آتشی کوکب من

از لرزه بهم نیاید لب من

خوشوقت تبم که درگه رنج مرا

دلگرمی من نکرد الا تب من

یکچند چراغ آرزوها پف کن

قطع نظر از جمال هر یوسف کن

زین شهد یک انگشت بکامت در کش

از لذت اگر محو نگردی تف کن

ای مونس چشم من خیال رخ تو

وی دانه مرغ روحم خال رخ تو

چون عاشق مهجور پریشان از چیست

زلفین تو چون یافت وصال رخ تو

ای قبله عشاق جهان ابروی تو

بردی دل خلق و دارد آن ابروی تو

گر طالب صید دل مشتاقان نیست

از چیست که افتاده چنین بر روی تو

هم کار دلم بجان رسید از غم تو

هم آه بآسمان رسید از غم تو

زین بیش مکن بریدن از من صنما

چون کارد باستخوان رسید از غم تو

ای صبح امید من چو شام از غم تو

هرگز نزدم دمی بکام از غم تو

گر بیتو میی میخورم از دلتنگی

خونیست که میخورم مدام از غم تو