چشمم چو بر آن قامت رعنان افتد

بس فتنه که در عالم بالا افتد

بینی تن من در آب سرچشمه ی چشم

چون موی که در میان دریا افتد

از لوح غمت نام و نشانم نرود

واب رخت از چشم و روانم نرود

تا باده ی چون زنگ نریزم در جام

زنگ غم از آئینه ی جانم نرود

گر خلد برین در نظرم خواهد بود

گلزار رخت مصوّرم خواهد بود

ور روی بمحراب کنم در دم صبح

ابروی تو در برابرم خواهد بود

در بوته ی غم هر که چو زر بگذارد

بحث کمر تو در میان اندازد

آنکس که حدیث شب معراج کند

زلف سیه ترا تمسّک سازد

یارب کی آن چشم و چراغم برسد

وانسرو خرامنده بباغم برسد

هر دم که بر آرم از جگر آهی گرم

بوی دل بریان بدماغم برسد

ای در دلم آتش غم و در جان دود

بگرفت درون دلم از بریان دود

هر دود که از مطبخ عشقت خیزد

بوی جگر سوخته آید زان دود

تا کی چو مسیح دم ز طاعات زنید

یا همچو کلیم لاف میقات زنید

خیزید و بمی خاک مرا گِل سازید

وانگه ز گِلم خشت خرابات زنید

تا چند توان کرد درین قصر دو در

اندیشه ی شش پیشگه و پنج ممر

برخیز و وطن با دو برادر بگذار

وز نه پدر و چهار مادر بگذر

در ساغر جان ما شراب اولیتر

وز آتش مِی جگر کباب اولیتر

در ده قدحی که در خرابات فنا

بنیاد وجود ما خراب اولیتر

چون مرغ چمن برآورد بانگ هزار

نوشند صبوحیان مِی نوشگوار

بر گریه ی من چشم قدح گرید گرم

وز ناله ی من چنگ سحر نالد زار

نرگس بنگر که در دهان دارد زر

مسکین چکند که او همان دارد زر

دانی که چرا غنچه دلش می خندد

زانرو که مقیم در میان دارد زر

در کوی تو غم ز شادمانی خوشتر

مردن ز حیوة جاودانی خوشتر

پیش لب لعل تو بمیرم کو را

آبیست کزاب زندگانی خوشتر

ای شمع دلم یافته از مهر تو نور

وی جوهر جانرا ز جمال تو سرور

ابروی تو پیوسته از آنروی خوشست

کز صحبت مستان نبُود یکدم دور

در ساعد سیمین چه کنی یاره ی زر

هر چند زر و سیم بهم نیکوتر

دانی بچه مانی ای بت مه پیکر

خورشید که از هلال سازد چنبر

رفتی ز برم ولی نرفتی ز ضمیر

باز آی که جانی و زجان نیست گزیر

هر لحظه ز کوی تو کنم عزم سفر

خونابه ی چشم من شود دامنگیر

ای یافته از خاک درت افسر سر

بس شور که از زلف تو دارم در سر

گر خاک شوم بر سر کویت باری

آنکس که نشد خاک تو خاکش بر سر

ای چشم بد از طلعت زیبای تو دور

نرگس ز فریب چشم مستت مغرور

گر چشم تو اشک جوید از دیده ی ما

عیبی نبُود که آب خواهد مخمور

مطرب بزن و غمزدگان را بنواز

باشد که دل سوخته آید بر ساز

تا مرغ صراحی نکند آوازم

چون کبک پریده کی بدست آیم باز

ایمرغ دلم کرده بکویت پرواز

چشمم ز پی کبوتر وصل تو باز

تا خود چکند خیال زلف سیهت

با این دل شوریده بشبهای دراز

هنگام گل و عید صیامست امروز

بی باده ی پخته کار خامست امروز

ای محتسب از باده مکن منع مرا

هشیار درینوقت کدامست امروز