ای امر تو ملک را عنان بگرفته

فتراک تو دست آسمان بگرفته

روزی بینی سپاه تازندهٔ تو

پیروز شد و ملک جهان بگرفته

ای لشکر تو روی زمین بگرفته

نام تو دیار کفر و دین بگرفته

روزی به بهانهٔ شکاری بینی

از روم کمین کرده و چین بگرفته

دی طوف چمن کرده سه چاری خورده

آهنگ حزین و پرده حزان کرده

او چون گل و سرو و گرد او عاشق‌وار

گل جامه دریده سرو حال آورده

آیا که مرا تو دست گیری یا نه

فریادرسی در این اسیری یا نه

گفتی که ترا به بندگی بپذیرم

خدمت کردم اگر پذیری یا نه

در راه فرید کاتب فرزانه

بگشاد شبی در تناسل خانه

آورده به صحرای جهان مردانه

خوارزمیکی باره و دندانه

ای فتنهٔ روزگار شب‌پوش منه

و ابدالان را غاشیه بر دوش منه

زلفی که هزار جان ازو در خطرست

از چشم بدان بترس و برگوش منه

مریخ به خنجر تو جوید فتوی

ناهید به ساغر تو پوید ماوی

زانست که می‌کند به عید اضحی

از بهر ترا آن حمل این ثور فدی

پایی که مرا نزد تو بد راهنمای

دستی که بدان خواستمت من ز خدای

آن پای مرا چنین بیفکند از دست

وآن دست مرا چنین درآورد ز پای

در مرتبه از سپهر پیش آمده‌ای

وز آدم در وجود بیش آمده‌ای

نشکفت که سلطان لقبت داد ملک

تو خود ملک از مادر خویش آمده‌ای

بر چرخ همیشه هم‌عنان رانده‌ای

بر ماه غبار موکب افشانده‌ای

آدم پدر منست و زو فخرم نیست

از تست که تو برادرم خوانده‌ای

زان شب که نشستیم به هم با طربی

کردیم فراق را به وصلت ادبی

بس روز که برخاسته‌ام با تک و تاز

در آرزوی چنان نشستی و شبی

عمزاد و عمزاد خریدند بری

عمزادگکی قدیمشان اندر پی

اینک چو دو نوبهار بین با یک دی

عمزاد همی رود دو عمزاد ز پی

دوش ارنه وقارت به زمین پیوستی

فریاد و دعایت به زمین کی بستی

ور حلم تو بر دامن او ننشستی

از زلزله سقف آسمان بشکستی

دوش از سر درد نیستی در مستی

گفتم فلکا نیست شدم گر هستی

گفت این چه علی لاست که بر ما بستی

بوطالب نعمه بر زبان ران رستی

گر دل پی یار گیردی نیکستی

یا دامن کار گیردی نیکستی

چون عمر همی دهد قرار همه کار

گر عمر قرار گیردی نیکستی

گر شعر در مراد می‌بگشادی

یا کار کسی به شعر نوری دادی

آخر به سه چار خدمتم صدر جهان

از ملک چنان یک صله بفرستادی

ای دل تو بسی که از غمش خون خوردی

چندین مخروش و باش تا چون کردی

آری شب عشق دیر بازست و سیاه

لیکن تو سپید کار زود آوردی

با دل گفتم گرد بلا می‌گردی

مغرور شدی به صبر و پی گم کردی

من نیز بدان رسن فروچاه شدم

دیدی که تو خوردی و مرا آزردی

در کفر گریزم ار تو ایمان گردی

با درد بسازم ار تو درمان گردی

چون از سر این حدیث برخاست دلم

دل برکنم از تو گر مثل جان گردی

دی در چمن آن زمان که طوفی کردی

با گل گفتم کز آن شرابی خوردی

گل گفت که سهل بود گفتم که برو

چون جامه دریدی ز چه رنگ آوردی