در کوی خودم منزل و مأوا دادی

در بزم وصال خود مرا جا دادی

القصه به صد کرشمه و ناز مرا

عاشق کردی و سر به صحرا دادی

دی آمدم و نیامد از من کاری

امروز ز من گرم نشد بازاری

فردا بروم بی خبر از اسراری

ناآمده به بودی ازین بسیاری

شرط است که چون مرد ره درد شوی

خاکی تر و ناچیزتر از گرد شوی

هرکو ز مراد کم شود مرد شود

بفکن الف مراد تا مرد شوی

مست توام از باده و جام آزادم

صید توام از دانه و دام آزادم

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی

ورنه من از این هر دو مقام آزادم

آنجا که عنایت خدایی باشد

عشق آخر کار پارسایی باشد

وان جای که قهر کبریایی باشد

سجاده نشین کلیسیایی باشد

گر در ره شهرت و هوا خواهی رفت

از من خبرت که بینوا خواهی رفت

بنگر به کجایی ز کجا آمده‌ای

می‌دان که چه می‌کنی کجا خواهی رفت

عیب است بزرگ، برکشیدن خود را

وز جملهٔ خلق، برگزیدن خود را

از مردمک دیده بباید آموخت

دیدن همه کس را و ندیدن خود را

چشمم، که سرشک لاله گون آورده

بر هر مژه قطره‌های خون آورده

نی نی به نظاره‌اش دل خون شده‌ام

از روزن دید سر برون آورده

تا یک سر موی از تو هستی باقی است

آیین دکان خودپرستی باقی است

گفتی بت پندار شکستم، رستم

آن بت که ز پندار برستی، باقی است

چون قدر به نیستی است هستی کم کن

هستی بت تست بت پرستی کم کن

از هستی و نیستی چو فارغ گشتی

می نوش شراب ذوق و مستی کم کن

با درد بساز چون دوای تو منم

در کس منگر که آشنای تو منم

گر بر سر کوی عشق ما کشته شوی

شکرانه بده که خونبهای تو منم

چون تیشه مباش و جمله بر خود متراش

چون رنده ز کار خویش بی بهره مباش

تعلیم زاره گیر در عقل معاش

چیزی سوی خود می‌کش و چیزی می‌پاش

عشق آینه‌ایست کاندرو زنگی نیست

با بی خبران در این سخن جنگی نیست

دانی که که را عشق، مسلم باشد

آن را که ز بدنام شدن ننگی نیست

یارم ز خرابات درآمد سرمست

مانند لب خویش می لعل به دست

گفتم صنما من از تو کی خواهم رست

گفتا نرهد هر آنکه در ما پیوست

گه ترک وجودغم فزاینده کنی

گه آرزوی حیات پاینده کنی

آیندهٔ عمر خواهی از رفته فزون

در رفته چه کردی که در آینده کنی

از خلق مخواه، ار ندهد سوخته شی

ور زانکه دهد به منت افروخته شی

از خالق خواه ار دهد اندوخته شی

ور می‌ندهد، بر درش آموخته شی

ای دل پس زنجیر، چو دیوانه نشین

در دامن درد خویش مردانه نشین

زآمد شدن بیهده خود را پی کن

معشوق چو خانگی است در خانه نشین

من خار غمت به مردم دیده کشم

جور و ستمت با دل غمدیده کشم

وانگه که بمیرم رقم بندگیت

بر ذرّهٔ استخوان پوسیده کشم

آنان که فلک ز نور دهر آرایند

تا ظن نبری که باز نایند آیند

از دامن آفتاب تا جیب زمین

رسمی است که تا خدا نمیرد زایند

در سینه کسی که درد پنهانش نیست

چون زنده نماید او دل و جانش نیست

رو درد طلب که علت بی دردی

دردیست که هیچگونه درمانش نیست