ای حسن تو درحدّ کمال افتاده

شرح دهنت کار محال افتاده

خورشید، که در زیر نگین دارد ملک،

از شرم رخ تو در زوال افتاده

خورشید که چرخ در نکوئیش آورد

گوئی که برای یافه گوئیش آورد

چون پیشِ رخِ تو لافِ نیکوئی زد

زان لافِ دروغْ زرد روئیش آورد

ای نرگسِ صفرا زده سودائی تو

تر گشته و تازه پیشِ رعنائی تو

در هیچ نگارخانهٔ چین هرگز

صورت نتوان کرد به زیبائی تو

لعلت که بلای دل و دین آید هم

گه چون گل و گه چو انگبین آید هم

گر خوبی ماهِ آسمان بسیارست

پیشِ رخِ تو فرا زمین آید هم

تا روی چو آفتاب جانان بفروخت

ازحسن جهان بر مه تابان بفروخت

از رشک رخت کمال بسیار خرید

تا بفروزد جمله به نقصان بفروخت

گل را به چمن گونهٔ رخسار تو نیست

مه را به سخن لعل شکربار تو نیست

خورشید جهان فروز را یک ساعت

در هیچ طریق تاب دیدار تو نیست

عشق رخ تو که کیمیای خطرست

از یک جو او دو کون زیر و زبرست

چون سرپیچم از تو چو هر روز مرا

همچون رخ تو، عشق رخت، تازهترست

گاهی ز سرِ زلفِ سیاهت ترسم

گاهی ز کمین گاهِ کلاهت ترسم

گفتی: «به نهان بر تو آیم، یک شب»

از روشنی روی چو ماهت ترسم

کوثر که لبِ ترا ندیم افتادهست

سر بر خطِ سبزِ تومقیم افتادهست

آفاق ز روی تست روشن همه روز

خورشید بهانهای عظیم افتادهست

ماهی که ز رخ یک سرِ مویم ننمود

راهم زد و راهِ سرِ کویم ننمود

صد معنی بکر در صفات رویش،

چون روی نماید، ز چه رویم ننمود

آن ماه که سجده بُرد انجم او را

تا کرد دل از دیدهٔ خود گم او را

از بس که گریست دیده در فرقت او

ازدیده بشد صورت مردم او را

بی لعلِ لبش شکرستان میچکنم

بی ماهِ رخش زحمتِ جان میچکنم

گویند: «جهان بر رخِ او باید دید»

گر پیش آید رخش جهان میچکنم

بگشاده رخ و بسته قبا میآید

سرمست به بازار چرا میآید

میآید و در پوست چو گل میخندد

آری چه توان کرد مرا میآید

آن روز که روی دلستان نتوان دید

از بینایی نام ونشان نتوان دید

او مردم چشم ماست چون میبرود

شک نیست که بعد ازین جهان نتوان دید

شرطِ رَهِ عشق چیست، درخون گشتن

همچون شمعی به فرق بیرون گشتن

از مشعلهٔ روی تو دلگرم شدن

وز سلسلهٔ زلفِ تو مجنون گشتن

ای باد به سوی زلفِ آن یار بتاز

کوتاه مکن دست از آن زلف دراز

آهم به سرِ زلفِ درازش برسان

بوی جگر سوخته در مشک انداز

دوش آمد و بنشست به صد زیبایی

برخاست ز زلفش این دلِ سودایی

میپیمودم زلفش و عقلم میگفت

سودای سیاه است چه میپیمایی

از بادهٔ عشق تو خماری دارم

وز هرچه نه عشقِ تو کناری دارم

می در مکش از من سرِ زلفِ تو که من

با هر شکنِ زلفِ تو کاری دارم

دل، خستهٔ چشم ناوک انداز مدار

جان بستهٔ آن زلفِ فسونساز مدار

شوریدهٔ زنجیر سرِ‌زلفِ توام

زنجیر ز شوریدهٔ خود باز مدار

اول که به پیشِ خویشتن راهم داد

صد وعدهٔ وصل گاه و بیگاهم داد

و آخر ز حیل پردهٔ کژ ساخت ز زلف

یعنی که ترا پردهٔ کژ خواهم داد