هرکس که قرین من غمخوار شود

از نالۀ زار من دل افگار شود

ترسم که طبیب چون بیاید بر من

درد دل من بیند و بیمار شود

جانا ز غم تو هیچ خوشتر نآید

کار دل من جز به غمت برنآید

وین دل که مراست کز همه جان گردد

تا خون نشود به چشم اندر نآید

خون از دل افگار برون می آید

وز دیدۀ خونبار برون می آید

گر خون بچکد از مژه ام نیست عجب

زیرا که گل از خار برون می آید

تا دیده کمانْ مهره ابروی تو دید

دل در بر من همچو کبوتر بطپید

خال تو مرا به دانه در دام آورد

زلف تو مرا به حیله در حلقه کشید

گویند که «ماه روزه نزدیک رسید

مِن بعد به گرد باده نتوان گردید»

در آخر شعبان بخورم چندان می

کاندر رمضان مست بخُسبم تا عید

چون ابر گهرفشانی لعل تو دید

از دیده ببارید بسی مروارید

دندان خوشت به زیر لب می خندید

گوهر سرانگشت به دندان بگزید

خطّ تو مرا ز غم چو مو گردانید

گلزار رخت ز رنگ و بو گردانید

بس دعوی خوبی تو کردم، لیکن

خطّ تو مرا سیاه رو گردانید

امروز منم ز چرخ گردان بیزار

واندر کف دشمن شده از جان بیزار

تقدیر دوانید مرا ورنه منم

مانندۀ ایّوب ز کرمان بیزار

ای بارگهت ز چرخ گردان برتر

مرّیخ ترا خنجر و خورشید سپر

رمحت که سماک رامح او را لقب است

از جوشن نُه توی فلک کرده گذر

بگذشت به طرف چمن آن ماه سحر

قدّش چو بدید سرو بر راه گذر

گفتا: که به قدّ من همی ماند راست

گفتم: برو ای دراز کوتاه نظر

دید در دشت مرده یکی شیر دلیر

با خواجه اثیر گفتم اینک شمشیر

با آنکه ز جان اثر ندارد آخر

نامی باشد اگر ببرّی سرشیر

شد دهر خرف جوان نگیرد عیبش

کز عطر عروسانه بر آمد جیبش

بعد از دو سه طهر ریاضت بستان

هر لحظه گلی می شکفد از عینش

زلف تو که شب رَوی ست دایم کارش

گه دزد نهند نام و گه عیّارش

مگذار کزین سان به سر خود گردد

دربندش کن و به خود فرو مگذارش

چون بگشایی طرّۀ پیچیدۀ خویش

خشنود شوم ز بخت شوریدۀ خویش

چون زلف سیاه تو کند بی خوابم

در دیده کشم سیاهی دیدۀ خویش

اشکم ز دُر افکند بسی خوشه به خاک

بر عزم سفر کرد روان توشه به خاک

پوشیده سیاه قرّة العینم از آنک

هر روز کند چند جگر گوشه به خاک

تا چرخْ صفت تو راست خندان لب لعل

جز باده نگشت همدم آنِ لب لعل

از لطف لب خوشت نماید دندان

گوهر بگزد بسی به دندان لب لعل

گویند که جمشید به کف داشت مدام

جامی که جهان نمای بود آن را نام

در پارس که تخت گاه جمشید آمد

امروز تو جمشیدی و بر دست تو جام

دیشب که مراجعت فتاد از سفرم

دلدار به تهنیت درآمد ز درم

بگرفت در آغوشم و بوسید سرم

از لعل و بلور کرد تاج و کمرم

تا از جگر خصم کبابی نخورم

وز کاسه کلّه اش شرابی نخورم

حقّا که نخسبم و نگیرم آرام

باللّه که نیاسایم و آبی نخورم

زد نرگس مست پرخمارش تیرم

من پیش دو زلف تابدارش میرم

صد جنگ بشد ز بهر بوسی و نداد

شد صلح بدان که در کنارش گیرم