صاحب که ضیای عدل از ما نوزید

آهو بره شیر ژیان شیر مزید

روباه غرور دهر نزدیک رسید

چون گربه بلیسیدش و چون سگ بگزید

ای مامک توئی چاره بی چارگیم

از تو صله خواستن بود یارگیم

گیرم ندهی جامگی و بارگیم

آخر ندهی سیم غلامبارگیم

با دشمنت از بهر صلاح تن تو

سازم بمجاز خویشتن دشمن تو

دانی صنما که خار در دیده خویش

به زان دارم که خاک در دامن تو

یکدسته گلی دارم و عشقی در تاخت

یک بوسه بدان زود بمن باز انداخت

گوئی بت من درد دل من بشناخت

از بهر دلم گل آبگینی برساخت

گردون چو طپانچه کاه رخسار منست

سیاره سرشک چشم خونبار منست

از روی سرشک تا غمت یار منست

گردون و ستاره ساختن کار منست

بر درج عقیق سیم خندید لبم

چون دست و دل ترا پسندید لبم

بر دست و لب تو سودها دید لبم

یکبوسه بصد طپانچه بخرید لبم

باید ببرم دوست چو خون در رگ و پوست

دوری ز بر دوست گزیدن نه نکوست

از دوست مرا مراد نزدیکی اوست

چه دشمن اگر دور خوهد بود چه دوست

گر دشمنی ای نگار و گر با من دوست

پیوسته نه ای چو با تو من در یک پوست

گر بوسه دهی و گر طپانچه زنیم

چون دست و لب تو در میانه است نکوست

از خنده مغاله چون فتد در رخ یار

از گریه کنم سرشک چون کور قطار

از خنده یار و گریه من ناچار

لوری بمغاله افتد آخر یکبار

غازی بکمند زلف شهریرا بست

آنگه بسنان غمزه خلقی را خست

دیوانه دلی دارم شوریده و مست

کان خسته و بسته دید و در غاری جست

اندر پیت ای دو دیده مستی رندند

هر پاکی را بتهمتی بربندند

جانا مکن از حرمت این ریش سفید

کاری که بران خط سیاهت بندند

چون فاختگان طوق برآوردی زود

طوقی که هزار بار ز اول بربود

رویت علم حسن بعالم بنمود

خوش بوده ای و خوشی و خوش خواهی بود

عشق رخ سو کمانک نیم پلاس

برکرد دل پلاس پوشان وسواس

دارد ز پی نیم پلاسش نسناس

ابدال کلیسیای ترسایان پاس

ای قد من از عشق تو چون قدرین داس

وز خون جگر دو دیده چون پر خون طاس

یاقوت زر ارم بدرینم پلاس

از بهر تو و تو خود مدان و مشناس

با مردم رند ایدل و جان لوند

خوردی ببرادری فراوان سوگند

کمتر گر ازین برادران ای فرزند

گر یوسف یعقوب نیم آخر چند

دل بستدم از کفشگری روی چو ماه

چون نجم کله دوز ز من شد دلخواه

آن نجم ازین ماه به آمد صد بار

چونانکه سر از پای و چو از کفش کلاه

خَلُّخی به غمِ خَلُّخ و اندیشهٔ غُز

با رغم سو کمان و اندیشهٔ بز

داریم بزی و سوکمانی که به جز

این را نتوان خواند شکر آن را تُز

بز دنبه ندارد اندرین نیست شکی

دارد بز من دو دنبه و شاخ یکی

ما دنبه اش را قباله بستیم و جکی

شاخ بز من به . . . ون هر بی نمکی

خر سر سر تو سزای زخم تبر است

وز روی قیاس کرد گوئی دگر است

لیکن بمیان هر دو فرق اینقدر است

کاینجا ملحد بزیر و آنجا زبر است

ای یار تبیره زن بایسته چو جان

وی همچو تبیره چست و باریک میان

دو رخ چو تبیره دارم ایجان جهان

یکچند بر اینم زن و یکچند بر آن