هر چند قبا درشت تر، ژنده تر است

بر قامت اهل علم زیبنده تراست

علم و هنر آب چشمه توفیق است

در ظرف سفال آب خوش آینده تر است

ما را نه حرف تند یاران ضرر است

تندی صرصر، ملایمت شاخ تر است

دلتنگ ز حرف سرد یاران نشویم

کآن بر دل ما چون نفس شیشه گر است

در رسته عاشقی،که نفعش ضرر است

جنسش نه متاع و، نقدنی سیم و زر است

جنسش، نظر عنایت حضرت دوست

نقدش، زر سرخ لخت های جگر است!

هر چند کلام تو چو در و گهر است

از شهد سخن کلک تو چون نیشکر است

بر گفتن خود مناز چندین واعظ

گفتن هنری نیست، شنیدن هنر است

ای آنکه بهر دمت هوای دگر است

از نو هر روزت آشنای دگر است

قدر دل مخلصان دیرینه بدان

کاین چینی کهنه را بهای دگر است

ای آنکه همیشه ملک و مالت هوس است

نیکی کن، کآن ذخیره روز پس است

گر باغ و دکان ترا نباشد، غم نیست

میراث تو، ذکر خیر بعد ازتو بس است!

از هر نعمت که در جهان دسترس است

همصحبتی مردم نیکو هوس است

ما را که بصحبتیم دایم زنده

آمد شد دوستان بجای نفس است

دامن زن آتش فنا، این نفس است

تیره کن مرآت صفا، این نفس است

تا هست نفس، نمیرهی از غم و رنج

آری، رسن دار فنا این نفس است

آن را که نه آتش خرد خاموش است

هر شام و سحر دیگ سخا در جوش است

هر عیب که باشدت سخا می پوشد

گردید چو کاسه سرنگون، سرپوش است

آبادی از این خراب جستن غلط است

سیرآبی از این سراب جستن غلط است

ای تشنه کام نفس، دنیا دامیست

از چشمه دام، آب جستن غلط است!

لذت دگر از شباب جستن غلط است

از جوی سراب، آب جستن غلط است

عیش گیتی پر نمک شور و شر است

کیفیت از این شراب جستن غلط است

این راهزنان که راهروشان نام است

درویشیشان خاص برای عام است

از بهر شکار خلق این طایفه را

هر پاره خرقه، چشمه‌ای از دام است

نفس تو، که تن پروریش آیین است

که در هوس چرب و، گهی شیرین است

تن همچو رگ گردن خود کرده قوی

از حق مگذر، بندگی حق این است؟!

ز آن موی میان، فکر مرا جانکاه است

زآن زلف رسا، دست سخن کوتاه است

خوش با دل زار عاشقان پیچیده است

آن زلف مگر ز دودمان آه است؟!

ای آنکه ترا خانه آراسته است

عمر تو در افزونی آن کاسته است

در هر گل این زمین، چو شبنم هر روز

صد چون تو نشسته است و برخاسته است

گفتم، ز چه آیا طرب از ما رفته است؟

شوق از سرو، ذوق طلب از پا رفته است؟!

بر چهره چو نردبان چینها دیدم

معلومم شد که عمر بالا رفته است!!

بشنو ز گذشتگان ترا گر گوشی است

میگیر عزای خود بسر گر هوشی است

امروز بدوش تست تابوت کسان

فرداست که تابوت تو هم بر دوشی است

عمر تو خس و، زر آتش سوزانی است

افزونی هر درم از آن، نقصانی است

برباد رود ز مال این عمر عزیز

در خوردن رشته هر دری دندانی است

جایی که کسی پی نبرد، بی جایی است

رویی که نریزد آب، ناپیدایی است

چیزی که بماند بکسی، بیچیزی است

یاری که نرنجد ز کسی، تنهایی است

آیینه روی دلبران، مظهر اوست

چشم سیه خوش نگهان منظر اوست

منظور حقیقت است از حسن مجاز

ابروی بتان طاقنمای در اوست