چون شیشه شکسته شد بهرحال که هست

پیوستن آن به یکدگر ندید دست

وین طرفه که شیشه های دل را با هم

تا نیست شکستگی نشاید پیوست

هرچند که گویند به من پیوست

صد شکر که لطف تو همان است که هست

آری همه راهی نتوان بست اما

راهی که زدل بدل بود نتوان بست

جز علم و عمل که همدم روز جزاست

چون نور مهست عاریت هرچه تراست

بر عاریه دل منه که رسوا گردی

به دری که هلال آگشت انگشت نماست

حوری که به زعم او چو او نایاب است

زیباتر از آفتاب عالم تاب است

میگفت کسی چو غنچه دارم حق است

غنچه است ولیک غنچه سیراب است

آن غنچه که عالمی ازو در تاب است

در گلشن یزد مثل او نایاب است

پژمرده بود غنچه که بی آب بود

این نادره غنچه تازه بی آب است

در جلوه چو سرو قدت ای یار کجاست

مثل تو گلی در همه گلزار کجاست

بسیار بود سرو خرامنده که دید

گل هست ولی گل وفادار کجاست

با من که ز ناله ام فلک برحذر است

هر لحظه سلوک تو به رنگ دگر است

با یک رنگی اگر دورنگی چه عجب

چشمی تو و چشم را دورنگی هنر است

گفتم سفری کنم اگر تقدیرست

دلگیری فارس را سفر تدبیر است

اما چکنم که آب چشم تر من

چون خاک سر کوی تو دامنگیر است

صد رخنه به دل هر دمم از صد نیش است

من خوش دل ازین که راحتی در پیش است

روشن بود این برهمه کاندر خانه

گر روزن پیش روشنایی بیش است

دل سیر شد از تو خوب رویی می خواست

بیهوده مرنج از تو نکویی می خواست

زنهار تو هم رقیب را نیکودار

حسن چو تویی عشق چو اویی می خواست

امشب که رخش خانه فروز من و تست

خوش باش ای دل که وقت سوز من و تست

بنشسته و جز شمع کسی به پیشش نیست

پروانه بیا بیا که روز من و تست

دانی که چرا نمی توان دید ای دوست

ذاتی که اگر تو را وجودیست ازوست

نزدیکتر از ماست به ما حضرت حق

قزب مفرط علت نادیدن اوست

گفتی چشمم از چه خضبال است ای دوست

بشنو اگرت میل جواب است ای دوست

از همت تست چشمم از خون رنگین

رنگینی ابر از آفتاب است ای دوست

هرچند که من ناکس و دونم ای دوست

یک بار ببین که بی تو چونم ای دوست

تو مردمک دیده گریان منی

زان ست که تشنه به خونم ای دوست

از دلبر من حدیث گرمی سخنی ست

ورهست دمی بهر فریب چو منی ست

گر میش چو گرمی نگاه است که نیست

ورهست به قدر چشم بر هم زدنی ست

ما را در دل جز آن گل رعنا نیست

آن دل که این چنین بود از ما نیست

ترسم که دلم بگیرد از تنگی جا

دلتنگیم از تنگی دل بی جا نیست

حاصل از ریش وصیه جزء پشمت نیست

فرقی مابین صعت و خشمت نیست

گویند که تو زاهد خشکی، دیدم

چندان خشکی که آب در چشمت نیست

ای آن که به جز غم تو دل خواهم نیست

الا سرکوی تو نظر گاهم نیست

از معجز عشق هرچه داری در دل

میدانم اگرچه در دلت راهم نیست

آن شوخ که عشق سهل کاری پنداشت

عاشق شد و غم بر من و بر خویش گماشت

پروای دل کسی اگر کی دارد

آن کو دل خود نگاه نتواند داشت

چون عشق دل رمیده از ما بگرفت

آرام ز جان ما شکیبا بگرفت

گفتم دستم اشک بگیرد او خود

دستم بگرفت و دامنم را بگرفت