بردار ز پیش پردهٔ خود بینی

زین سان که تویی اگر کنی خود بینی

ابلیس سزای خود ز خود بینی دید

تو نیز مکن و گر کنی خود بینی

تا جامع اسرار الهی نشوی

شایستهٔ تخت پادشاهی نشوی

تا غرقهٔ دریا نشوی همچون ما

دانندهٔ حال ما کماهی نشوی

بی آینه تمثال نماید هی هی

بی مهر به شب ماه بر آید هی هی

سوزد سبحات وجه او دیدهٔ ما

گر پردهٔ وجه برگشاید هی هی

با عقل حدیث عشق گویی هی هی

در کتم عدم وجود جویی هی هی

جامی و شراب و عاشق و معشوقی

یک دم به خود آ که خود تو اویی هی هی

در کتم عدم وجود جویی هی هی

با ما سخنی ز ذات گویی هی هی

موجی و حباب نزد ما هر دو یکی است

بر آب نشسته آب جویی هی هی

با عقل حدیث عشق گوئی هی هی

در کتم عدم وجود جوئی هی هی

جامی و شراب و عاشق و معشوقی

یکتا به خود آ که خود تو اوئی هی هی

در عالم حسن بر همه شاه تویی

خوبان همه چون ستاره و ماه تویی

ای نور دو چشم و ای خلیل‌اللّه من

سجاده نشین نعمت‌اللّه تویی

از بهر خدا اگر خدا می ‌جویی

می دان که خدا را به هوا می ‌جویی

او را بطلب تا که بیابی او را

غیرش چه کنی غیر چرا می ‌جویی

یک بوسه سلیمان به لب آصف زد

در وقت وفات

حورا به نظارهٔ نگارم صف زد

یعنی حسنات

چون بحر محیط بر کف ما کف زد

[...]

از بعد علی است یازده فرزندش

بر جای رسول نعمت الله ولی است

او در دل و دل به هر طرف گرداند

نازک سخنی است عارفی گر داند

اینجا به صفت صفت به ما بنمودند

نه ذات به ذات این چنین فرمودند

آن نور که بر هر دو جهان تابان است

در ماه شب چهارده روشن آن است

بگسسته کسی ز هر دو عالم بی ‌شک

چون ابروی یار خویش پیوسته خوش است

بی ‌رنگ به نیرنگ ترا رنگی داد

خوش باش که او داده خود نستاند

بی واسطه این علم گر آموخته‌ای

گنجی ز معانی خوش اندوخته‌ای

در آینه تمثال جمال رخ اوست

دوری نبود که آینه دارد دوست

در حضرت او وحدت و کثرت دریاب

در موج و حباب می‌ نگر یعنی آب

در ظل آفتاب تو چرخی همی زنیم

وز خدمت او مراد ما بندگی است

در هر چه نظر کنم توئی در نظرم

وین طرفه که از تو من تو را می نگرم