تا گشت بتا رخت نهان از دیده

افتاد مرا بی تو جهان از دیده

تا روی تو دید دیده در خونم شد

اینست مرا سود و زیان از دیده

در هجر توأم دجله روان از دیده

خون جگرم ز غم چکان از دیده

حال دل و دیده ام چنین می گذرد

تا شت رخ دوست روان از دیده

اشکم شده از درد روان از دیده

خون جگرم چکان چکان از دیده

دانی که ز کی شد این بلا بر دل من

تا گشت رخ دوست نهان از دیده

ای بی رخ تو چو لاله زارم دیده

گرییده چو ابر نوبهارم دیده

روزی بینی در آرزوی رخ تو

چون اشک چکیده در کنارم دیده

بیچاره دلم ز هجر تو غم دیده

و این دیده مهجور ز غم نم دیده

چون طاقت هجران تو آرد که به غم

مسکین دل من هست به غم خم دیده

خون گشت مرا از غم هجران دیده

آخر چکنم با دل هجران دیده

گویند که هجر جان ز تن سخت بود

مسکین دل من چو روز هجران دیده

ما بنده ز جانیم و تو فرمان می ده

دردیست مرا از تو و درمان می ده

ای دل اگرت به دست افتد وصلش

جان پیش رخ نگار آسان می ده

یارب تو مرا دولت بینایی ده

واندر ره طاعتم توانایی ده

آن دم که رسد مرا به لب جان عزیز

بر یاد توأم زبان گویایی ده

در عشق تو در هر دهنم افسانه

در زلف چو زنجیر توأم دیوانه

ای جان و دل آشنای کویت شده ام

چندی داری ز خویشتن بیگانه

پیش رخ چون شمع توأم پروانه

با غیر توأم در دو جهان پروا نه

گفتی که براتی به لبت خواهم داد

مردیم به انتظار آن پروانه

تا چند بتا گذر کنم بر در تو

تا چند بگویم که دل من بر تو

تا کی گویم بده شبی کام دلم

تا چند بگویی که ندارم سر تو

جانا به کمال حسن مغرور مشو

وز راه وفا و مردمی دور مشو

ای دل چو طبیب ما ندارد رحمی

از درد فراق دوست رنجور مشو

از عمر عزیز حاصلم چیست بگو

غمخوار مرا در این جهان کیست بگو

نه روز و نه روزگار و نه خان و نه مان

تا چند بدین نوع توان زیست بگو

یا هو یا هو یا الهی هو هو

جز درگه تو ره نبرم یا من هو

فریاد رسم که نیست کس در دو جهان

کس به نکند درد مرا الاّ هو

با عید وصال خویش آخر باز آی

مردم ز خیال دوست آخر باز آی

اندر رمضان ز هجر تا کی باشم

فرخنده هلال عید آخر باز آی

روزی دو سه شد که بنده ننواخته‌ای

واندیشه به ذکر ما نپرداخته‌ای

زان می‌ترسم که دشمنان اندیشند

کز چشم عنایتم بینداخته‌ای

چون شمع منم سوخته ساخته ای

خود را ز هوا در آتش انداخته ای

فرهاد صفت زان لب شیرین محروم

جان را به فریب چشم درباخته ای

چون شمع منم سوخته ساخته ای

ویرانه دل را به تو پرداخته ای

گویند که پروانه کند جانبازی

من شمعم و در غم تو سر باخته ای

شمع رخ خود در دلم افروخته ای

چون شمع سراپای دلم سوخته ای

بی روی دل افروز خود ای جان و جهان

چشمم ز جمال عالمی دوخته ای

در خاک درت آب رخم ریخته ای

وز حلقه زلفت دلم آویخته ای

درد دل من ز لعل جان پرور تست

زان روی تو گل با شکر آمیخته ای