ای ز آتش غم نهفته چاک دل من

بر باد فنا فشانده خاک دل من

بنمای تو چهره تا دهد دختر رز

خون دل خود خراج تاک دل من

ای عشق تو نور خانه سوز دل من

سودای رخت خانه فروز دل من

روزی ز درم در آمدی روز جهان

ز آن روز کند شبی به روز دل من

ای آتش تو مرهم داغ دل من

می خون شده از تو در ایاغ دل من

از بوم و بر هستی ام آتش روید

تا گلشن روی تست باغ دل من

ای وهم تو از مزیفاتی بس کن

محبوس مخلد جهاتی بس کن

اینجا قلم عقل ز خاموشان است

تو رنگ سیاهی ز دواتی بس کن

ای دیده عقل کلبه نقاشی کن

در جلوه شد آن نگار جانپاشی کن

دلدار من از دوگونه خورشیدی کرد

خورشید فلک کنون تو خفاشی کن

ای مرهم زخم اندرون دل من

کونین ز عشق تو زبون دل من

من روی ترا وجه دیت می بینم

از بسکه گرانبهاست خون دل من

این پند نگاهدار هموار ای تن

تا سور ترا پیش نیاید شیون

عضوی که ز تو دوست شود با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دوکش زخم دو زن

تا یافت شود مگر برای دل من

یاری که بسربرد هوای دل من

در کوچه روزگار پر آبله شد

از پویه بیفایده پای دل من

تا دور شدی ز چشم غمدیده من

افعی بلا شد مژه در دیده من

خود سوختم و همی نمی دارد دست

آتش ز گیاه جان تفتیده من

تیغ از تو ولبیک نهانی از من

زخم از تو و تسلیم جوانی از من

گر دل دهدت که جان ستانی از من

از تو سر تیغ و جانفشانی از من

از جاهت صدرا گرفته باج از گردون

داده ست به فضل تو خراج افلاطون

در مسند تحقیق نیامد جون تو

یک سر ز گریبان طبیعت بیرون

چندانکه نمود بیش کوشش دل من

از عشق بجز بلا نشد حاصل من

این شعله که بهر من دل افروخته است

روید چو گیاه بعد مرگ از گل من

چون جزر اصم گوش طبیب دوران

نه ناله ز خسته شنود نه افغان

عطار قضا ز بهر بیمار هنر

جز زهر حوادث ننهد در دکان

در سینه چودوزخ آتشی کردم من

چون باد سحر هنوز دم سردم من

هرکس که شنید دردم از من بگریخت

گفتی که مگر صورت آن دردم من

شاها ز زمانه گم شد آسایش من

انبار فلک مباش در مالش من

خود ناصیه روان ارسطوی خرد

آراست به داغ بیعت دانش من

گر تیغ غمش ز جان کشد کینه من

ای دل نخوری دریغ بر سینه من

گو صیقل تیغ جان زدای غم دوست

بزدای ز زنگ هستی آئینه من

می آمد دی بسان اقبال شهان

خندان چو لب بهار در خوزستان

من از غم او چو پیر زاهد گریان

او همچو شباب بر غم من خندان

هر روز ز بهر دل بیحاصل من

آتش خیزد همی ز آب و گل من

در خاطرم ار خیال جنت گذرد

دوزخ شود آن خیال اندر دل من

یک چند دلافرامش از دنیا کن

اندیشه ز حال خسرو و کسرا کن

تا چند ازین قفس به آن یک رفتن

یکباره سفر به عالم بالا کن

یارب که بکوی خویش پابستم کن

وز باده جام نیستی هستم کن

دلگیرم ازین نهاد افسرده خویش

یک جرعه می عشق ده و مستم کن