بر خاک در تو دوش ای سلسله موی

با بی خوابی کرده بدم روی بروی

تا روز بدست هجر چون قرعۀ فال

می غلتیدم ز پهلو اندر پهلوی

ایدل ز پی سایه خود چند روی

با نور چرا بسایه ها در گروی

تا بر سرت آتشی نباشد چون شمع

چون شمع گمان مبر که بی سایه شوی

ای کرده غمت با دل من روی به روی

زلف تو کند حال دلم موی به موی

اندر طلبت چو لولیان می‌گردم

دور از در تو، دربدر و کوی به کوی

ای باد سحر به کوی آن سلسله موی

احوال دلم بگوی اگر یابی روی

ور زانکه ترا ز دل نباشد دلجوی

زنهار مرا ندیده‌ای هیچ مگوی

ای باد سحر، به کوی آن سلسله موی

احوال دلم بگوی، اگر باشد روی

ور زانک بر آب خود نباشد مه روی

زنهار مرا ندیده‌ای، هیچ مگوی

ای باد سحر، بهکوی آن سلسله موی

احوال دلم بگوی، اگر باشد روی

ور زانک بر آب خود نباشد مه روی

زنهار مرا ندیدهای، هیچ مگوی

ای باد سحر، به کوی آن سلسله موی

احوال دلم بگوی، اگر باشد روی

ور زانک بر آب خود نباشد مه روی

زنهار مرا ندیده‌ای، هیچ مگوی

با مردم سهل خوی دشخوار مگوی

با آن که در صلح زند جنگ مجوی

ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی

در مردی ورادی نبود هیچ گوی

دارم خرکی و هر شب از کاه دریغ

جو خواهد اگر چه می نیرزد بجوی

ای پیکرم از مهر مهی ماه نوی

گر خرمن من بسوخت بروی بجوی

سیم زنخش در خم چوگان سیاه

افتاده چو گوئی و در آن گوی گوی

تا چند ز مهر مه آن غالیه موی

چون سایه روم در بدر و کوی بکوی

با نامه و خامه باز گفتم غم دل

این هم دو زبان آمدی و آن نیز دو روی

آن موی میان که تا میان دارد موی

از مردم چشم من نهان دارد روی

گفتم سر زلف تو پراکنده چراست

گفتا که سخنهای پراکنده مگوی

ای خواجو اگر می بری از مستی بوی

زنهار مکن بعالم هستی روی

پیش آر سبو و خاک قالب گل کن

تا از گل قالب تو سازند سبوی

آنماه که بر میان کمر سازد موی

از سنبل سیراب نماید گل روی

گفتم سر زلفت دلم از دست ببرد

در تاب شد و گفت پراکنده مگوی

با قامتت ای لاله رخ سوسن بوی

از جای رود چو آب سرو لب جوی

پیش رخ تو زسیلی باد صبا

گل هم بطبانچه سرخ میدارد روی

آمد به مشامم از سر زلف تو بوی

افکند دل مرا دگر در تک و پوی

از بس که به چوگان جفا زد ما را

سرگشته از آن کرد چنانم چون گوی

گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی

کز آب حیات عمر جاوید مجوی

این باد هواست در پی باد مپوی

می آب بقاست میخور و هیچ مگوی

در راه سخن جز به ادب راه مپوی

بیشی بسخن زمهتر از خویش مجوی

بلبل نشوی که خوانمت هرزه سرا

طوطی شو اگر نپرسمت هیچ مگوی

تا سنبل زلف تو برآشفت بروی

خلق از پی جست وجو شده کوی بکوی

خواهی نشود واقف اسرار تو کس

عارف که ترا بدید گفتی که مگوی