یک ذره زحد خویش بیرون نشود

خودبینان را معرفت افزون نشود

آن فقر که مصطفی بر آن فخر آورد

آنجا نرسی تا جگرت خون نشود

از رفته قلم هیچ دگرگون نشود

وز خوردن غم به جز جگر خون نشود

هان تا جگر خویش به غم خون نکنی

هر ذره هر آن چه هست افزون نشود

یک ذره چو آن حکم دگرگون نشود

بیمرگ کسی به راه بیرون نشود

خون گشت دلمْ ز خوف این وادی صعب

سنگی بود آن دل که ازین خون نشود

بی‌عشق نشاط و طرب افزون نشود

بی‌عشق وجود خوب و موزون نشود

صد قطره ز ابر اگر به دریا بارد

بی‌جنبش عشق در مکنون نشود

شب نیست که دور از تو دلم خون نشود

وندر طلبت ز دیده بیرون نشود

تو جان منی رفته جدا از بر من

چون جان برود دل چکند چون نشود

چون یار برون از دل پر خون نشود

سودا زده او دل ما چون نشود؟

لیلی چو شود همدم مجنون تا کی؟

عاقل نبود کسی که مجنون نشود

از کاسه و کوزه جوی جیحون نشود

این کار بجز ز فیض گردون نشود

موسی شو و کف ز جیب خود آر برون

از کیسه کس فقیر قارون نشود

تا از سر مرد عقل بیرون نشود

در وادی غم پیرو مجنون نشود

دردی که نداری نتوان بر خود بست

تا خون نخوری اشک تو گلگون نشود

در ماتم تو چرا جگر خون نشود؟

زین واقعه چون دیده، جگرگون نشود؟

آید چو ز دشت کربلا یاد، حزین

عاقل به کدام حیله مجنون نشود؟